Ὁ νέος ἐπὶ τέλους μὴ δυνάμενος νὰ ὑποχωρήσῃ εἰς τῆς καρδίας του τὴν φωνήν, ἀποτείνεται πρὸς τὴν μητρυιὰν ζητῶν τὴν χεῖρα τῆς νέας, ζητῶν νὰ συνδεθῇ ἀδιασπάστως πρὸς τὸ ὃν ἐκεῖνο, ὅπερ ἐλάτρευε μέν, ἀλλ’ ᾐσθάνετο ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ἔχῃ δικαίωμά τι ἐπ’ αὐτοῦ, ἐὰν μὴ τῆς ἐκκλησίας ἡ εὐλογία συνέδεεν ἔτι στενότερον τὰς τόσον προσεγγισάσας καρδίας. Ἡ αἴτησις αὕτη τοῦ νέου ἤρκεσε νὰ καταστήσῃ ἀγριωτέραν τὴν μητρυιάν, κατανοήσασαν εὐθὺς τὴν ἀγάπην ἥτις συνέδεε τὰ δύο ἁγνὰ πλάσματα. Ἔκτοτε ηὔξησεν ἡ ἐπὶ τῆς νέας αὐστηρὰ ἐπίβλεψις αὐτῆς· ἔκτοτε ἡ νέα ἔπρεπε νἀλλάξῃ διεύθυνσιν μετὰ τοῦ μικροῦ ποιμνίου αὐτῆς ἵνα ἀποφεύγῃ τὰς συνεντεύξεις τοῦ ποιμενίσκου. Πάντα δὲ ταῦτα διότι πᾶν ἄλλο εἶχε κατὰ νοῦν ἡ κακὴ μητρυιὰ ἢ τῆς κόρης τὴν ἀποκατάστασιν. Τὴν ἤθελε δούλην, τὴν ἤθελεν ἐν ὅσῳ ἔζη παρ’ ἑαυτῇ. Διὸ μετῆλθε πάντα τρόπον πρὸς ἀποτροπὴν τοῦ νέου, κατέβαλε πάσας τὰς δυνάμεις αὐτῆς πρὸς ματαίωσιν τῆς ἐπαπειλουμένης ἑνώσεως. Κατορθοῖ ἐπὶ τέλους νὰ γείνῃ γνωστὸν τῷ νεανίᾳ ὅτι ἡ κόρη κατείχετο ὑπὸ νοσήματος ἀνιάτου, ὑφ’ οὗ ἀδύνατος θὰ καθίστατο ἡ συμβίωσις αὐτῶν· κατήγγειλεν εἰς αὐτὸν τὴν τοῦ στόματος τῆς περικαλλοῦς νεάνιδος δυσοσμίαν, ἣν ἐπιμελῶς ἐκείνη προσεπάθει νἀποκρύψῃ, πολλὰ ἐπιπροστιθεῖσα ἵνα φθάσῃ εἰς τὸ ποθούμενον τέλος.
Ἅμα ὡς ἔμαθεν ἡ κόρη ὅτι ὁ νέος, ὃν ἠγάπα πλέον τρυφερῶς, ἦτο ἐν γνώσει τοῦ νοσήματος αὐτῆς, ἅμα ὡς ἐνόησε τὴν ἐπιμονὴν τῆς μητρυιᾶς, καταλείπει τὴν οἰκίαν καὶ θρηνοῦσα φεύγει εἰς τὰ ὄρη, περιφερομένη τῇδε κἀκεῖσε, τὴν ἡμέραν ὅλην κρυπτομένη εἰς σπήλαια καὶ ῥωγμάς, τὴν δὲ νύκτα ζητοῦσα διὰ τῶν χόρτων νὰ πληρώση τὴν πεῖναν αὐτῆς. Μεταξὺ ὅμως τῶν χόρτων εὑρίσκει καί τι εὔχυμον καὶ εὐῶδες, διὰ τοῦ ὁποίου ἐν τῇ
