- Φίλτατε κ. Σκόκε,
ΙΑ τὴν καλὴν καὶ τοῦ ἔτους τούτου πινακοθήκην σου, ἣν οὕτως εὐαρμόστως καταρτίζεις συνενῶν τὸ σοβαρὸν μετὰ τοῦ τερπνοῦ καὶ ὠφελίμου, πέμπω σοι εἰκόνα μικράν, εἰκόνα ἐκ τοῦ βίου τοῦ νησιωτικοῦ εἰλημμένην, ἐξ ἐκείνων, ἃς ὁ χρόνος φθείρει κατ’ ὀλίγον, μέχρις οὗ ἐξαλείψῃ καὶ τὸ τελευταῖον ἴχνος τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν. Ἂς τεθῇ καὶ αὕτη εἰς γωνίαν τινά, ἐὰν τῆς ἀξίζῃ, περισώζουσα μίαν ἔτι παράδοσιν ἐκ τῶν παρερχομένων πρὸ ἡμῶν ἀνεπιστρεπτὶ, σχετιζομένην πρὸς ὅλως εἰδυλλιακὸν ὄνομα, αὐτὴν ταύτην εἰδύλλιον οὖσαν, προελθὸν ἐκ τοῦ ποιμενικοῦ τῶν νήσων βίου.
Ἡ σκηνὴ ὑπόκειται ἐν μιᾷ τῶν τερπνοτέρων τοῦ Αἰγαίου νήσων, ἥτις πολλὰ διασώζει ἔτι τοῦ λιτοτέρου, τοῦ ἁπλουστέρου βίου ἔθιμα, ἐν τῇ νήσῳ Σίφνῳ. Ἐκεῖ ἐπὶ τῶν ἀποκρότων δειράδων τῶν ὀρεινοτέρων αὐτῆς μερῶν τῶν θύμου ἀποπνεόντων, εἰς βαθείας φάραγγας ὑπὸ πυκνῶν πικροδαφνῶν περιεζωσμένας, ἔνθα τῆς λύγου ἡ εὐωδία διαχεῖται, κάτω εἰς τοὺς λειμῶνας ἢ ἐπὶ τῶν ὀροπεδίων αὐτῆς φύεται μικρὸν φυτὸν χνοώδη ἔχον τὰ φύλλα, γλυκὺ τὴν γεῦσιν, εὐάρεστον εὐωδίαν καταλεῖπον εἰς τὸ στόμα, ποθητὴ τροφὴ τῶν ποιμνίων. Τὸ μικρὸν τοῦτο φυτὸν καλεῖται παρὰ τοῖς ἐγχωρίοις Μερυλλίδα. Ἡ παράδοξος ὀνομασία αὐτοῦ, ἀναβιβάσασα μὲ ὑψηλό-
