Τριγύρω πῶς ἁπλώνεται μία τόση θεία λαμπάδα
Π’ ὁ νοῦς μου τρέμει νὰ τὸ ’πῇ, νὰ ’ξηγηθῶ φοβοῦμαι·
Σκοτίζονται τὰ λογικὰ, ’ς τὴν τόση σου ὠμμορφάδα
Κι’ ὅ,τι ὠνειρεύθηκα ὁ φτωχός, ὤ! πλειὰ δὲν ἐνθυμοῦμαι!
ΜΗΝ λησμονήσῃς, Ἄννα μου, ποτὲ μὴ λησμονήσῃς
Τόσο γλυκειὰ ἐνθύμησι ποτὲ ἀφ’ τὸ νοῦ μὴ σβύσῃς·
Μὴν λησμονήσῃς τὴ βραδυὰ ποῦ κάθε μία ματιά σου
Μ’ ἔλεγε μ’ ἄγνωστη φωνή, τί ἀγροίκαε ἡ καρδιά σου.
Μέσα ’ς τὴ τόση ταραχὴ μεσ’ ’ς τοῦ χοροῦ τὴ ζάλη
Γλυκὰ ’ς τὸ χέρι ἀνάπαυες τ’ ὁλόχρυσο κεφάλι,
Καὶ τὰ γλυκά σου βλέμματα ἐδῶ κι’ ἐκεῖ ἐπλανοῦσες,
Σὰν κἄτι ἀπόκρυφο γλυκὺ μέσ’ ’ς τὴν καρδιὰ νὰ κλειοῦσες.
Πολλοὶ σ’ ἐκαμαρώνανε πῶς εἶσαι εὐτυχισμένη
Μέσ’ ’ς τὸν ἀνθὸ τῆς νιότης σου παρθένα ζηλεμένη·
Μὰ ἐγὼ ποῦ ξέρω μοναχὸς τὰ τόσα βάσανά σου,
Βαρειὰ βαρειὰ ἀναστέναξα, γιὰ τὴν πλαστὴ εὐτυχιά σου.
Ὦ! νὰ ’μποροῦσες, Ἄννα μου, τὰ στήθια σου ν’ ἀνοίξῃς
’Σ τοὺς ὅσους σὲ ζηλεύουνε, καὶ τὴν καρδιὰ νὰ δείξῃς,
Θὰ βλέπανε τὴν εὐτυχιὰ τὴν τόσο ζηλεμένη
Ἀφ’ τὴ δική σου τὴν καρδιὰ πόσο εἶν’ μακρυὰ καὶ ξένη.
Ἐν Ζακύνθῳ
Δ. Θ. Μάργαρης
