γράφος διηγεῖται ὅτι εἰσῆλθέ ποτε εἰς τὸν ναὸν ὁ βασιλεὺς Φραγκῖσκος ὅπως ἀκούσῃ τὸν ἑσπερινόν. Ἄκρα σιγὴ ἐπεκράτει κατ’ ἀρχάς, ὅτε κατ’ ὀλίγον ὁ ἱερουργῶν ἐπίσκοπος ἐτόνισεν ἐμμελῶς τὸν ψαλμὸν καὶ ἀπήντησεν ἀμέσως ἠχηρότατα ὁ χορὸς καὶ ὁ ναὸς ἐπλήσθη θορύβου. Ὁ συνοδεύων τὸν βασιλέα Τριβουλέτος ὁρμήσας τότε κατὰ τοῦ ἐπισκόπου ἤρχισε νὰ τὸν τύπτῃ, ὅτε δὲ ὁ βασιλεὺς ἔκπληκτος διὰ τὸ τόλμημα τὸν ἀνεκάλεσε καὶ τὸν ἠρώτησε τὴν αἰτίαν ὁ γελωτοποιὸς ἀπήντησεν: «Ὅτε εἰσήλθομεν ἐδώ, ἐξάδελφε, ἦτο μεγάλη ἡσυχία· αὐτὸς πρῶτος ἤρχισε νὰ φωνάζῃ καὶ ἔγεινε τοιοῦτος θόρυβος, ὥστε αὐτὸς πρέπει νὰ τιμωρηθῇ!»
Ἄλλοτε πάλιν ἐνῷ διήρχετο γέφυραν μετά τινος εὐπατρίδου ὑψηλῆς περιωπῆς, ὁ συνοδοιπόρος του παρετήρησεν ὅτι ἡ γέφυρα δὲν εἶχε θωρακεῖα ἑκατέρωθεν πρὸς ἀσφάλειαν, τὰ γαλλιστὶ λεγόμενα garde-fous — Ἴσως, ἀπήντησε πονηρῶς ὁ Τριβουλέτος, διότι δὲν ἦτο γνωστὸν ὅτι ἐμέλλομεν νὰ διέλθωμεν ἡμεῖς ἀπ’ ἐδῶ.
Πλεῖσται ὅσαι εὐφυλογίαι καὶ εὔστοχοι ἀπαντήσεις μνημονεύονται ἀποδιδόμεναι εἰς τὸν Τριβουλέτον. Εὐφυεστάτη εἶνε ἡ ἑξῆς ἀπάντησις. Εὐπατρίδης τις ἠπείλησε τὸν θρασὺν γελωτοποιὸν ὅτι θὰ τὸν θανατώσῃ διὰ ῥαβδισμῶν, καὶ ὁ Τριβουλέτος προσέδραμε καὶ παρεπονήθη πρὸς τὸν βασιλέα. — Μὴ φοβῆσαι, εἶπεν αὐτῷ ὁ Φραγκῖσκος, ἐὰν τολμήσῃ νὰ σοῦ κάμῃ τοιοῦτο τι, θὰ διατάξω νὰ τὸν ἀπαγχονίσωσιν ἓν τέταρτον τῆς ὥρας μετὰ τὴν πρᾶξίν του. — Ὦ ἐξάδελφέ μου, ἀπήντησεν ὁ γελωτοποιός, θὰ σοῦ ἤμουν πολὺ εὐγνώμων ἂν διέτασσες αὐτὸ ἕν τέταρτον τῆς ὥρας πρὸ τῆς πράξεώς του!
Τὸ ἑπόμενον ἀνέκδοτον δεικνύει ὅτι ὁ Τριβουλέτος ἐκέκτητο ὄχι μόνον εὐφυΐαν, ἀλλὰ καὶ σύνεσιν καὶ πολιτικὴν περίνοιαν. Ὅτε ὁ Φραγκῖσκος Α′ ἔμελλε νὰ ἐπιχειρήσῃ κατὰ τὸ 1524 τὴν ἀτυχῆ εἰς τὸ δουκάτον τοῦ Μιλάνου
