ἴσως ἄλλων συνομηλίκων αὐτῇ καταδαπανῶνται εἰς θεατρικὴν ἐκστήθισιν τῶν μύθων τοῦ Αἰσώπου, τῶν ἐξαμβλωματικῶν ὑπερσυντελικῶν τῆς γραμματικῆς, καὶ τῶν ξηρῶν παραγράφων τῆς ἱερᾶς ἱστορίας.
Τὸ γεγονὸς εἶναι ἄξιον ἀναγραφῆς καὶ δίδει νύξιν εἰς γενικωτέρας κοινωνικὰς σκέψεις, οὐ μόνον διότι ἀποτελεῖ μοναδικὸν φαινόμενον εἰς τὰ χρονικὰ τῶν ἐν Ἑλλάδι γυμνασίων, ἀλλὰ καὶ διότι πρὸ πάντων σπανίως προσῆλθεν εἰς ἐξετάσεις ὁμοίας τελειοδίδακτος τοῦ Γυμνασίου πληρέστερον κατηρτισμένος ἢ ὅσον ἡ ἐν λόγῳ νεαρὰ δεσποινὶς, ἥτις δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ἐπῆρε μὲ τὸ σπαθί της τὸ ἀπολυτήριον, τὸ ὁποῖον ἐνίοτε ἀρειμάνιοι ἄρρενες μαθηταὶ ἀποσπῶσι διὰ τοῦ ῥεβόλβερ καὶ τῆς μαχαίρας ἀπὸ τοὺς ἀρνουμένους Γυμνασιάρχας των. Οἱ καθηγηταὶ ἐξεπλάγησαν, καὶ δικαίως, διὰ τὴν εὐρύτητα τῶν γνώσεων, τὴν σπινθηρίζουσαν εὐφυΐαν, τὴν ἀναλυτικὴν κρίσιν καὶ τὴν γλωσσομάθειαν τῆς κόρης, προσόντα, δι’ ἃ φοβοῦμαι ὅτι πλεῖστοι ἀκαδημαϊκοὶ πολῖται τοῦ Πανεπιστημίου θὰ ἔδηξαν τὰ χείλη ἐκ φθόνου.
Ἡ περὶ ἧς ὁ λόγος δεσποινὶς εἶνε κόρη τοῦ παρ’ ἡμῖν ἐγκρίτου δημοσιογράφου κ. Α. Ζ. Στεφανόπολι, ὃν δὲν ἀμφιβάλλω ὅτι πολλοὶ γονεῖς θὰ ζηλεύσωσι διὰ τὸν πολύτιμον τοῦτον θησαυρὸν τῆς πατρικῆς του στοργῆς καὶ μερίμνης. Καὶ δὲν ἀρνοῦμαι βεβαἱως ὅτι ἡ φύσις ἐπεδαψίλευσεν εἰς τὸ ἐκλεκτὸν αὐτὸ πλᾶσμά της ἄφθονα χαρί-
