ἄφωνος. Καλύψασα δὲ τὸ πρόσωπον διὰ τῶν χειρῶν παρεδόθη εἰς λυγμοὺς καὶ παράπονα κατὰ τοῦ νέου, νύξαντα τὴν καρδίαν του μέχρι βαθυτάτης συγκινήσεως.
Ὁ Πέτρος ἀπεπειράθη νά την παραμυθήσῃ, ἀπευθύνων αὐτῇ λόγους τινὰς παραινετικούς. Ἐπεκαλέσθη τὸ θάρρος της, τὸ πρὸς τὸν σύζυγον καθῆκον. Αἴφνης ἡ Μαρία ἀνήγειρε τὴν κεφαλὴν καὶ θεωροῦσα αὐτὸν διὰ βλέμματος ἀγριωποῦ·
— Μὴ χάνῃς τοὺς χρυσοῦς σου λόγους, τῷ εἶπεν, ἐθεραπεύθην. Ἀληθῶς ἤμην μωρὰ καὶ ἠλιθία, παραδοῦσα τὴν καρδίαν μου εἰς ἄνδρα τοῦ φυράματος σου. Σιωπή!… Δὲν θέλω νά σε εἰξεύρω. Πότε ἀναχωρεῖς, αὔριον; Ὕπαγε φύγε! ἐὰν εἶναι δυνατὸν καὶ σήμερον ἀκόμη, τώρα αὐτὴν τὴν στιγμήν!
— Θὰ χωρισθῶμεν λοιπὸν ἐχθροί; ἠρώτησεν ὁ Πέτρος, ἀπορῶν ἐπὶ τῇ ἀπροσδοκήτῳ μεταβολῇ. Δέν το ἐπεθύμουν.
— Ἐχθροὶ βεβαίως ὄχι, ὑπέλαβεν ἡ Μαρία, ἀλλὰ θ’ ἀπέλθῃς ἀποκομίζων μετὰ σοῦ τὴν περιφρόνησίν μου.
Ὁ Πέτρος, χωρὶς νὰ εἴπῃ τίποτε, λαβὼν τὸν πῖλόν του ἐξῆλθε.
Ὁπωσδήποτε καὶ τοῦτο εἶνε μία λύσις, ἐσκέπτετο, καίτοι δέν την ἐπεθύμουν τοιαύτην.
Τὸ ἑσπέρας οἱ δύο φίλοι ἐπανῆλθον οἴκαδε ἐνωρίτερον τοῦ συνήθους, ὅπως διέλθωσι συνηγμένοι ἐπὶ τὸ αὐτὸ πλείονας ὥρας, καθ’ ὅσον τὴν ἐπιοῦσαν ἀνεχώρει τὸ διὰ Πειραιᾶ ἀτμόπλοιον. Εὗρον τὴν Μαρίαν κλινήρη καὶ πυρέσσουσαν. Οἱ ὀφθαλμοί της ἦσαν ἐρυθροί, ἐφαίνετο δὲ ὅτι εἶχε κλαύσῃ πολύ.
Ὁ σύζυγός της ἠρώτησεν αὐτὴν μετ’ ἀνησυχίας τί ἔχει καὶ πῶς ἀπὸ τῆς μεσημβρίας ἠδιαθέτησε τοσοῦτον.
— Αἰφνιδία ἀδιαθεσία, ἥτις θὰ περάσῃ γρήγωρα, ἀπεκρίθη ἡ Μαρία. Φαίνεται ὅτι ἐκρύωσα, ἢ ὅτι ἐχάλασε τὸ στομάχι μου, ἀπὸ τὸ ὁποῖον καὶ τώρα ὑποφέρω.
— Πολὺ λυποῦμαι δι’ αὐτό… εἶπε καὶ ὁ Πέτρος, ἀκριβῶς τὴν παραμονὴν τῆς ἀναχωρήσεώς μου. Κρῖμα, ἐνῷ ἔπρεπε νὰ διέλθωμεν ἀπόψε εὐθυμότεροι.
— Τί κρῖμα! ἀληθῶς, ὑπέλαβεν ἡ Μαρία, θεωροῦσα αὐτὸν δι’ ἀλλοκότου βλέμματος.
Διῆλθον χρόνον τινὰ ὁμοῦ σχεδὸν ἐν σιωπῇ, καὶ κατεχόμενοι ὑπὸ στενοχωρίας καὶ οἱ τρεῖς, μεθ’ ὃ ὁ Πέτρος ἀπεσύρθη εἰς τὸ δωμάτιόν του.
— Θεέ μου, Θεέ μου! ἐψιθύρισεν ἅμα εἰσελθὼν, ἐὰν ὑπώπτευσέ τι ὁ δυστυχής μου φίλος. Πολὺ σοβαρὸς μοὶ ἐφάνη ἀπόψε.
Κατεκλίθη μὲ τὴν ἰδέαν ταύτην ἐν τῇ κεφαλῇ τεταραγμένος καὶ ἄπελπις. Ἠγνόει πόση ὥρα εἶχε παρέλθῃ ἀκριβῶς, ὅτε ἤκουσε τὴν θύραν τοῦ δωματίου κρουομένην. Ἀφυπνίσθη νομίζων ὅτι εἶναι
