καὶ τὸ ἐνδιαφέρον. Ἤρξατο προσέχων εἰς τὴν παράδοξον ταύτην γυναῖκα. Ὁ νοῦς αὐτοῦ ἤρξατο δημιουργῶν ὑποθέσεις ἐπὶ ὑποθέσεων. Συλλογιζόμενος ἐπὶ πολλὰς ὥρας, σταθμίζων τὰ ὑπὲρ καὶ τὰ κατά, ἐπείθετο ὅτι ἔχει ἄδικον ὑποπτεύων τὴν σύζυγον τοῦ φίλου του.
— Ἐπὶ τέλους τί ἐπιλήψιμον εἶδον εἰς τὴν γυναῖκα αὐτὴν καὶ τὴν ἀδικῶ τόσον; ἔλεγε καθ’ ἑαυτόν. Ἀφελής, καθὼς εἶναι, ἐπιδεικνύει πλέον τοῦ δέοντος πρὸς ἐμὲ οἰκειότητα.
Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀνωτέρω σκέψις δὲν τὸν ἔπειθε, καὶ ἀπεφάσισε νὰ ἐξιχνιάσῃ τὰ μύχια τῆς καρδίας τῆς γυναικὸς ἐκείνης, νὰ ζητήσῃ παρ’ αὐτῆς τῆς Σφιγγὸς τὴν λύσιν τοῦ αἰνίγματος. Παρετήρει, ἐξήταζεν, ἀλλ’ ἡ Μαρία ἐτήρει στάσιν ἀγάλματος.
— Εἶχον ἄδικον, ἐψιθύριζεν ὁ Πέτρος, εἶχον ἄδικον. Τὴν παρεξήγησα τὴν ἀτυχῆ.
Ἀλλ’ ἤδη οὗτος ἐστενοχωρεῖτο ἐντὸς τῆς οἰκίας ἐκείνης· ἠγείρετο πρωὶ καὶ ὑπὸ διαφόρους προφάσεις ἐξήρχετο ἐνωρίς, ἀποφεύγων νὰ λαμβάνῃ τὸν τακτικὸν κύαθον τοῦ καφέ. Κατήρχετο εἰς τὴν ἀγοράν, διέτρεχε τὰς ὁδούς, εἰσήρχετο εἰς τὰ καφενεῖα, ἀλλ’ ἀκαταμάχητός τις δύναμις εἵλκυεν αὐτὸν εἰς τὴν οἰκίαν, ὅπου ἐπανήρχετο. Εὕρισκε τὴν Μαρίαν καταγινομένην εἰς ἐργόχειρόν τι καὶ μόνον μετὰ τῆς συνήθους εὐπροσηγορίας εὖ ἠγμένης δεσποίνης ἐρωτώσης αὐτόν:
— Διατὶ Πέτρε, δὲν ἔμενες νὰ πάρῃς μαζῆ μου τὸν καφέ;
Ὁ νέος ἐτραύλιζε δικαιολογίαν τινά, ἠρυθρία, ἐταπείνου τοὺς ὀφθαλμούς, ἐνῷ ἡ Μαρία ἐτονθόρυζεν ᾆσμά τι.
Ἑσπέραν τινὰ ἐπανήρχετο ἀργὰ εἰς τὴν οἰκίαν μετὰ τοῦ φίλου του. Ἡ Μαρία, ἀκούσασα κρότον βημάτων ἐπὶ τῆς κλίμακος, ἔδραμε πρὸς προϋπάντησίν των. Ὁ Νικόλαος εἰσῆλθε πρῶτος εἰς τὸν διάδρομον, ἀκολουθούμενος ὑπὸ τοῦ Πέτρου, ὅστις αἴφνης ᾐσθάνθη περιβαλλομένην τὴν ὀσφύν του ὑπὸ βραχίονος. Ἦτο ἡ Μαρία, ἥτις εἶχε μείνῃ τελευταία, ὑποκρινομένη ὅτι κλείει τὴν θύραν. Ὁ νέος δι’ ἐπιτηδείου στροφῆς ἀπηλλάγη τῆς τολμηρᾶς ἐκείνης περιπτύξεως, περιβρεχόμενος ὑπὸ ψυχροῦ ἱδρῶτος. Εὐτυχῶς ὁ φωτισμὸς τοῦ διαδρόμου ἦτο ἀνεπαρκής, καὶ οὐδεὶς εἶδε τὴν ταραχήν του. Ἔδραμεν εἰς τὸ δωμάτιόν του, ὅπως δῆθεν ἀποβάλῃ τὸν ἐπενδύτην του, πράγματι δὲ ὅπως συνέλθῃ.
— Ὦ Θεέ μου! ἐψιθύρισε, ῥίπτων τὸν πῖλον ἐπὶ τῆς κλίνης του. Ὡραία, τῇ ἀληθείᾳ, ἀδελφή!… Τί ἐζήτουν, ἐδῶ, εἰς Μασσαλίαν;..
Διῆλθε νύκτα ἀνήσυχον καὶ πυρετώδη. Ὁ νοῦς αὐτοῦ περιεπλανᾶτο ἀπὸ συλλογισμοῦ εἰς συλλογισμόν, ἀπὸ γνώμης εἰς γνώμην περὶ τοῦ πρακτέου. Φωνή τις ἐνδόμυχος ὑπηγόρευεν αὐτῷ ὅτι τὸ
