κρυψίνοος χαρακτῆρος τῶν ἀπογραφομένων. Ἠδύνατό τις δέ, παρῳδῶν τὸ τοῦ Νέρωνος, εὐχηθέντος ἵνα ἡ ἀνθρωπότης εἶχε μίαν κεφαλὴν ἵνα διὰ μιᾶς τὴν ἀποκόψῃ, νὰ εἶχε τόσα ὄμματα καὶ ὦτα, ὅσα οἱ οἶκοι καὶ οἱ ἀπογραφόμενοι, ἵνα ἴδῃ καὶ ἀκούσῃ τί ἐτελεῖτο κατὰ τὰς ὀλίγας ἐκείνας ἑσπερινὰς ὥρας, καθ’ ἂς συνεπληροῦτο τὸ ἀπογραφικὸν ἐκεῖνο δελτίον.
Καὶ ποία μὲν ἡ πρακτικὴ σημασία τῆς ὁμολογουμένης ἐπιτυχούσης ταύτης ἐπιγραφῆς, γνωστόν· ἡ δὲ ὡριαία οἰκιακὴ ἢ ψυχολογικὴ ἐπανάστασις, ἡ ὡς ἄνω σκιαγραφηθεῖσα παρῆλθεν ἀναίμακτος, χωρὶς νὰ θραυσθῇ οὔτε φανὸς τῆς πρωτευούσης, κατὰ τὸ γνωστὸν δίστιχον, οὔτε μύτη ἀνθρώπου· τὸ πολὺ πολὺ ἐθραύσθη κανὲν μελανοδοχεῖον ὑπὸ ἰδιοτρόπου τινος ἀπογραφομένου.
- Ἀπρίλιος 1889.
Τιμολέων Ἀμπελᾶς.
ΠΑΡΤΕ σταφύλια ῥαζακιά, πάρτε γλυκὰ σταφύλια…»
— Ἔχω ῥοδίταις τραγανοὺς τὰ ῥοδινά της χείλια!
«Πάρτε γλυκὰ ῥοδάκινα, μὲ βελουδένιο χνοῦδο…»
— Ἔχω τὰ δυό της μάγουλα ἀτίμητο βελοῦδο!
«Πάρτε περιβολάρικα καὶ μελωμένα σῦκα…»
— Μανάβη, ἡ ἀγάπη μου εἶνε γεμάτη γλύκα!
Δ. Κόκκος.
