δίων ἠδύνατο νὰ εἰκάσῃ τὰ μὴ γενόμενα γνωστὰ εἰς τὸ κοινόν, ἤθελε δικαιώσει τὸν εἰπόντα ὅτι ἡ γενομένη ἀπογραφὴ παρήγαγεν ἂν ὄχι πολυήμερον ἀλλ’ ὀλιγόωρον καθολικὴν οἰκιακὴν ἐπανάστασιν, ἀναταράξασαν πολλῶν μὲν τὰς καρδίας καὶ τὴν συνείδησιν, ἀναξέσασαν δὲ ἄλλων ἐπουλωθείσας ἢ προσφάτους οἰκογενειακὰς πληγὰς κατὰ τὴν ἀπαρίθμησιν τῶν ἀπομεινάντων μελῶν τῆς οἰκογενείας, προκαλέσασαν διὰ βλασφήμους λόγους τῆς γεροντοκόρης ἢ τοῦ ὑπερήλικος ἀγάμου, παρ’ ἧς καὶ παρ’ οὗ ἀπῄτουν νὰ πιστοποιήση ἐγγράφως ὅτι ὑπερέβη τὴν ἡλικίαν, ἥτις ἠδύνατο νὰ τοῖς ἐπιτρέψῃ νὰ χορεύσωσι τὸν χορὸν τοῦ Ἠσαΐα.
Οὐδεὶς ἀπὸ τοῦ ἀπαθεστέρου φιλοσόφου ἢ τοῦ φιλοσοφοῦντος ἐπὶ τῶν ἀνθρωπίνων μέχρι τοῦ κουφοτέρου Δεκαστριάδου ἢ Παραξενοπούλου ἢ Ἀγαθοπούλου ἀπέφυγεν, ἔστω καὶ ἐπὶ στιγμὴν βραχεῖαν, κλονισμόν τινα ἐν τῇ συνειδήσει ἐπὶ τῇ σκέψει, ὅτι ἔπρεπε ν’ ἀναγράψη τι, ὅπερ κατ’ αὐτὸν μὲν ἦτο ἀδιάφορον εἰς τὴν πέριξ κοινωνίαν, ἀλλ’ ἐνδιαφέρον τοὺς συγγενεῖς ἢ ὡρισμένον τινὰ κύκλον φίλων ἢ ἐχθρῶν του. Φαντασθῆτε τὸν ἔχοντα ἐπὶ κλίνης ψυχορραγοῦν μέλος τι τῆς οἰκογενείας του, προκαλούμενον δὲ ὑπὸ τοῦ ἐντύπου ἀπογραφικοῦ δελτίου νὰ καταγράψῃ τὸν ἀριθμὸν τῶν ζώντων μελῶν καὶ τῶν διανυκτερευσάντων κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην ἐν τῷ οἴκῳ του, ἀγνοῦντα δὲ ἐὰν ὁ ψυχορραγῶν θὰ διέλθῃ ἐν τῇ ζωῇ τὴν νύκτα ἐκείνην! Ὑπολογίσατε τὰς πικρὰς σκέψεις τῆς ἀγάμου, ἥτις ἐπροκαλεῖτο νὰ ὁμολογήσῃ ὅτι ὑπερέβη τὴν τετάρτην ἢ πέμπτην δεκαετηρίδα τοῦ βίου της καὶ βλέπουσαν τὴν στήλην ἔνθα οἱ ἔχοντες τέκνα ἀνέγραφον τὸν ἀριθμὸν καὶ τὰ ἔτη αὐτῶν, σκεπτομένη ὅτι αὕτη οὐδ’ ἓν ἠδύνατο πλέον ν’ ἀποκτήσῃ καὶ ἂν ὑποτεθῇ ὅτι ἐνυμφεύετο! Συγκρίνατε τῆν χαρὰν τοῦ οἰκογενειάρχου ὅστις ἀναγράφει τέσσαρα ἢ πέντε ἄρρενα καὶ τοὺς συλλογισμοὺς τοῦ ἄλλου, ὅστις ἐν τῇ αὐτῇ στήλῃ ἀνακηρύττει ὅτι ἔχει ἐξ ἢ ἑπτὰ κόρας ἀγάμους ἢ μίαν ἢ
