χάριτας τῶν παντοίων δημωδῶν διαλέκτων τῆς γλώσσης των, προετίμησαν δε την καθαρεύουσαν αὐτῶν, εν ᾗ ευρίσκουν άλλα, ὡς φαίνεται, πλεονεκτήματα, δια την αυτην και ἡμεῖς προβαίνομεν εις καθαρισμον τῆς ἡμετέρας, καίτοι ὁμολογοῦντες τῶν δημωδῶν αυτῆς παντοίων διαλέκτων την ζωηρότητα.
Είπατε εις τους Γάλλους να επιστρέψωσιν εις τας δημώδεις διαλέκτους των παραιτοῦντες την γλῶσσαν τοῦ Κορνηλίου και τοῦ Ῥακίνα, τοῦ Βίκτορος Οὕγου και τοῦ Λαμαρτίνου των, ὡς άχρουν και αχάριτα. Και ὡσαύτως είπατε εις τον Κοραῆν να τρέψῃ την γλῶσσάν του εις την τοῦ Πτωχοπροδρόμου και την τοῦ ποιητοῦ τοῦ Ερωτοκρίτου.
Εῖνε μάταιον· έλθετε δε μᾶλλον ν’ ἀκούσωμεν το παραμύθι τῶν Αρελάτων, εις γλῶσσαν ὅσον μ’ ῆτο δυνατον δημώδη.
Ι. Ισιδωριδησ Σκυλισσης.
«Κἄποτε, καθως γνωρίζετε, ὁ αυθέντης ὁ Χριστος καταβαίνει μαζῇ με τον Ἅγιο Πέτρα απο τον παράδεισο εις την γῆ, δια να ιδῇ πῶς πᾷν εδῶ κάτω τὰ πράγματα, καὶ ὅπου χρειάζεται να ὑψώσῃ τους ταπεινούς, και να ταπεινώσῃ τους ὑπερηφάνους.
Λοιπον μία τῶν ἡμερῶν, κυριακή, ῆλθαν να κάμουν ἕνα μιμικρο γύρο εις ταις Αρέλαταις και τα περίχωρα· επαράλαβαν δε και τον Ἅγιο Ηλία τον Λεμοβικιάνο (Limousin), καθο γέννημα τῆς Προβήγκιας και πολυ αγαπημένο απο τους κατοίκους τῶν Αρελάτων, ὅπου κάθε καλοκαῖρι περιφέρουν το φορτηγο ἁμαξάκι του.
Και πρῶτα, πρῶτα, αφοῦ κατέβηκαν, επῆγαν και σταγυολόγησαν ἕνα δεμάτι ψυχαις δια τον παράδεισο· ὕστερα ἦλθαν ν’ ακούσουν την θεία λειτουργία εις τον ναο τοῦ Ἁγίου Τρόφιμου. Μετα την ἀπόλυση, ενῷ ’στάθηκαν να ιδοῦν τον κόσμο ὅπου έβγαινε απο την εκκλησία και τους καλους χριστιανους τῆς πολιτείας (επειδη και εκεῖνον τον καιρο οἱ άνθρωποι εις ταις Αρέλαταις ῆταν ευλαβέστεροι παρ’ ὅ,τι σήμερα) καθως και ταις εξακουσμέναις δια την ευμορφιά τους Αρελατιναις γυναῖκαις, ὁ αυθέντης ὁ Χριστος γυρίζει έξαφνα και βλέπει τον Πέτρο συλλογισμένο.
— ’Ξεύρεις τίποτε, Πέτρε; τοῦ λέγει.
— Κύριε.
— Εγω λέγω να ’πανδρευθῇς.
— Εγώ… να πανδρευθῶ! Θεε και Κύριε, εῖπεν ὁ Πέτρος· μήπως και ’ξεύρεις να έκαμα καμμία ἁμαρτία βαρύτατη, ὥστε θέλεις να με καταδικάσῃς εις μία μετάνοια ὡσαν αυτή; Καθως
