Ἐπαύσατο παλλόμενον τοῦ φίλου νεανίου
τὸ στῆθος, εἰς τὰ θέλγητρα, εἰς τὰς χαρὰς τοῦ βίου·
οὐδὲ ὁ ποῦς θὰ κινηθῇ ποτέ, ὁ πρὶν ταχύς του,
ἵνα μοὶ φέρῃ ἀσπασμοὺς τῆς τρυφερᾶς ψυχῆς του.
Πῶς ἤστραπτε τὸ κάλλος του ἀκτινοβόλον, θεῖον!
πῶς ἐπὶ γῆς διέπρεπεν ὡς εἷς τῶν Ὀλυμπίων!
Ἀλλ’ ἡ ἀθάνατος μορφὴ θανοῦσα, εἰς τὸ χῶμα
ἐτέθη· κόνις ἔγινε τὸ πάγκαλόν του σῶμα.
Ἀκρόπολις! Ἡ δόξα σου εἰς τοὺς αἰῶνας μένει.
Διατηρεῖσαι ἱερὰ σὰν κ’ ἠρειπωμένη.
Ἂν κ’ ἐπὶ σοῦ τρισχίλια παρῆλθον ὅλα ἔτη,
σ’ ἀσπάζεται θαυμάζουσα ἡ ἀνθρωπότης ἔτι.
Ἀλλὰ καρδία ἥτις ἦν ναός ποτε φυλάττων
ἐν ἑαυτῷ τὰ ἱερὰ ἁγίων αἰσθημάτων,
τῶν φθονητῶν της θησαυρῶν στερεῖται μέχρι τέλους
εἰς τοῦ θανάτου ὡς θραυσθῇ τοὺς παγεροὺς σκοπέλους.
Γῆ κλασσική, ἣν ἐκ ψυχῆς ἠγάπησα βαθέως
διὰ τὸ παναιώνιον, παγκόσμιόν σου κλέος,
διπλῶς νῦν τὴν οἰμώζουσαν καρδίαν μου ἑλκύεις,
Ἑλλάς, ἀφ’ ὅτου τὰ ὀστᾶ τὰ προσφιλῆ ἐγκλείεις.
Τὸ εὐθαλὲς σου ἔδαφος, τὸ φίλον, νὰ πατήσω
ἴσως ποτὲ δὲν μοὶ δοθῇ τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὶν κλείσω.
Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐσχάτη μου φωνὴ τῆς ἀγωνίας
θενὰ ἐκπέμψῃ διὰ σέ, Ἑλλάς μου, εὐλογίας.
⁂
