Τὸ ὅτι ἠγαπώμεθα ἂν ἦτον ἁμαρτία,
ἂν τούτων τῶν ἁμαρτιῶν ὑπάρχῃ τιμωρία,
διατὶ μόνος του, ἐντὸς ᾀεισκοτίστου μέρους
νὰ φέρῃ ἀτελεύτητον ποινὴν δι’ ἀμφοτέρους;
Καὶ ὅμως, ὅμως οὐδαμοῦ εἰς τὸ ἀλγοῦν μου στῆθος
εἰσδύει μεταμέλεια. Ἐὰν τοῦ τάφου λίθος
ἐκάλυψε τὸν φίλτατον αὐτῆς μου τῆς καρδίας,
γλυκὺς ἐστὶν ὁ θάνατος εἰς κόλπους εὐτυχίας.
Τὸν τύμβον ἂν κατέλειπε, καὶ ἤρχετο καὶ πάλιν
νὰ μοὶ ἀνοίξῃ καθὼς πρὶν τὴν ποθητὴν ἀγκάλην,
πρὸ τῶν ποδῶν του ἐν παλμοῖς θὰ ἔκλινον τὸ γόνυ,
ὡς μ’ ἔβλεπον γονυπετῆ οἱ πάλαι γλυκεῖς χρόνοι.
Διὰ τὴν σωτηρίαν του χαρίζω τὴν ψυχήν μου·
διὰ τοῦ βέλους μόνη μου σπαράττω τὴν πληγήν μου,
καὶ μετὰ πόθου δέχομαι βασάνους καὶ κολάσεις,
ἂν ἀπολαύσω πρὸς στιγμὴν τὰς παλαιὰς ἐκστάσεις.
Ἀπῆλθε, ναί! Μετὰ κλαυθμῶν τὸν προσκαλῶ ματαίων
Ὁ ἅπαξ ἀπελθὼν ἐκεῖ δὲν ἐπιστρέφει πλέον.
Ἐσβέσθ’ εἰς τέφραν ὅ,τι πρὶν φλὸξ ἦτον λαμπροτάτη
κ’ ἐπὶ τοῦ τάφου ἄκανθαι ἐβλάστησαν καὶ βάττοι.
Ὑπὲρ τὸ μνῆμά του, Ἑλλὰς, χρυσοῦν ἐκτείνεις θόλον
τοῦ οὐρανοῦ σου, καὶ πνοαὶ ζεφύρων μυροβόλων
τὸν λόφον του θωπεύουσιν. Ἀλλ’ ἡ ὡραία φύσις
μάτην γελᾷ. Δὲν ὁμιλεῖ εἰς τὰς νεκρὰς αἰσθήσεις.
Τὰ βλέφαρά του τὰ κλειστὰ φιλοῦν τὸ φῶς ἠρέμα
δὲν θέλ’ εἰς ὑπερήφανον τὰ διανοίξει βλέμμα·
οὐδ’ ἡ γλυκεῖά του φωνή, ταράττουσα τὰ χείλη,
τὰς εὐγενεῖς ἐμπνεύσεις του ὡς πρὶν θεν’ ἀπαγγείλῃ.
