ἀτελεύτητον παράδεισον εὐδαιμονίας, αἴφνης το πρωῒ ἐξυπνῶμεν εἰς κόλασιν συμφορῶν καὶ μαρτυρίου… Πές μου, Λίνα ἂν αὔριον—μεθαύρίον, τώρα αἴφνης, ἐμάνθανες ὅτι δὲν εἶσαι πλέον εὐτυχής, ὅτι…
Καὶ διεκόπη ὑπὸ λυγμῶν μὴ δυνάμενος νὰ ἐξακολουθήσῃ.
— Ἀλλὰ πρὸς τί ὅλα αὐτά, Κίμων μου; Λέγε! μᾶς συμβαίνει λοιπὸν κανὲν τρομερὸν δυςτύχημα; ἐκραύγασεν ἡ Λίνα, ἧς ἡ ἀνησυχία ἐκορυφοῦτο βαθμηδόν.
Καὶ ὁ Κίμων ἤρξατο νὰ τῇ διηγῆται τὴν ἀποτυχίαν τῶν ἐπιχειρήσεων του, τὰς ἀπροόπτους οἰκονομικάς του περιπετείας καὶ τὰ θλιβερὰ γεγονότα τῆς ἡμέρας ἐκείνης.
Ἡ Λίνα ἔμενεν ὡς ἀπολιθωθεῖσα, ὡς νὰ διετέλει ἐν παραισθησίᾳ. Τὸν ἤκουεν ἀσθμαίνουσα, ἐξαρτωμένη ἐκ τῶν χειλέων του, μεταπίπτουσα ἀπὸ ἐκπλήξεως εἰς ἔκπληξιν, ἀπὸ τῆς μιᾶς ἐντυπώσεως εἰς ἄλλην ὀδυνηροτέραν. Καὶ οἱ λόγοι του ἐξερρήγνυντο ὡς κεραυνοὶ εἰς τα ὦτα της καὶ συνέτριβον τὴν ψυχήν της καὶ συνεσκότιζον ὁλονὲν εἰς μαύρας εἰκόνας τὴν τέως ἀνέφελον φαντασίαν της, ἐν τῇ ὁποίᾳ πρὸ μικροῦ ἀκόμη ἡ ζωὴ καὶ ὁ κόσμος ἠκτινοβόλει διὰ τῶν γλυκυτέρων χρωμάτων διαφανής, εὐώδης, ἔμπλεως φωτός, γαλήνης, χαρᾶς, ἁρμονίας.
Ὅταν ὁ Κίμων ἐπέρανε τὴν ἐξομολόγησίν του, ἐπεκράτησαν στιγμαί τινες ἐπισήμου σιγῆς, ἣν καθίστων ἐπιβλητικωτέραν οἱ μονότονοι κρότοι τοῦ ἐκκρεμοῦς. Ἡ Λίνα ἔφερε κατ’ ἀρχὰς τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ φλεγομένου μετώπου της, οἱονεὶ συγκρατοῦσα τὴν ἐκρηγνυμένην αὑτῆς κεφαλήν, ἐνῶ διὰ τῆς ἑτέρας ἀπέμασσε δύω μεγάλα δάκρυα καταλειβόμενα βραδέως ἐπὶ τῶν ῥαδινῶν της παρειῶν.
Εἶτα, ὡς νὰ συνεκέντρωσε διὰ μιᾶς ὅλον τὸ ἠθικὸν κάλλος τῆς ψυχῆς της καὶ τὴν δύναμιν τοῦ διαυγοῦς της πνεύματος, τὰ ὁποῖα πρὸ ὀλίγων ἀκόμη στιγμῶν ἐσκίαζον νέφη ματαιοφροσύνης καὶ καπνοὶ κενοδόξων σχεδίων, ἠγέρθη γλυκεῖα, συμπαθής, ἀξιοπρεπὴς ἅμα καὶ ἀγέρωχος, ὡς ἡγεμονὶς, ἐνῷ θεία τις αἴγλη κατηύγαζε συγχρόνως τὴν ἀγγελικήν της μορφὴν καὶ οὐράνιον μειδίαμα ἀνέλαμψεν ἐπὶ τῶν χειλέων της.
Ἤνοιξε τὰς ἀγκάλας της εἰς τὸν Κίμωνα, καὶ μετὰ φωνῆς μελῳδικῆς ἐκ τρυφερότητος καὶ στοργῆς:
