κάλει. Ἡ ὀξυδέρκεια τῆς ψυχῆς της διέβλεπεν ὁμίχλην καὶ σύννεφα εἰς τὸ βάθος τῆς ἰδικῆς του. Ἀμυδρῶς πως ἀνεμιμνήσκετο ὅτι ὁ Κίμων τελευταῖον ἐφαίνετο ἀφῃρημένος, κἄπως ἔξαλλος καὶ ἀσυνάρτητος, ὡςὰν νὰ ἔκρυπτε κανὲν ἔνοχον μυστικὸν ἢ καμμίαν ἀλλόκοτον θύελλαν εἰς τὴν ψυχήν του.
Ἐπὶ πολλὴν ὥραν εἶχε παραδοθῇ οὕτω ἡ Λίνα εἰς ἑαυτήν. Ἀλλ’ εἶτα ἀνηγέρθη, ὡςεὶ ἀπαλλαττομένη τοῦ βάρους ὀδυνηρᾶς σκέψεως, καὶ φέρουσα τὴν χεῖρα ἐπὶ τοῦ συνοφρυωθέντος ἀλαβαστρίνου μετώπου της;
— Ἆ! ὄχι! ἀνεκραύγασε μετ’ ἀξιοπρεποῦς καὶ ἀγερώχου χειρονομίας. Ὄχι! εἶνε ἀδύνατον! Ὁ Κίμων εἶνε εὐγενὴς καὶ γενναῖος χαρακτήρ, καὶ μὲ ἀγαπᾷ, εἶμαι βεβαία. Ἀλλὰ πῶς δὲν ἐφάνη ἀκόμα!
Καὶ διηυθύνθη αὐτομάτως εἰς τὸ πρὸς τὴν ὁδὸν παράθυρον, καὶ εἰςδύσασα διὰ τῶν πυκνῶν παραπετασμάτων, ἤνοιξε τὸ ὑέλωμα αὐτοῦ, καὶ ἔκυψεν ἐκτὸς, ὑπὸ τὸ δριμὺ τῆς νυκτὸς ψύχος, μή που ἴδῃ ἐπανερχόμενον τὸν Κίμωνα.
Ἀλλ’ ἔξω εἰς τὰς ὁδοὺς ἐπεκράτει σιγὴ καὶ ἑρημία, μακρόθεν δὲ μόνον ἠκούετο σβεννύμενος ὁ κρότος ἁμάξης κυλιομένης εἰς τὸ βάθος τῆς λεωφόρου.
Ἀληθῶς ὁ Κίμων εἶχε μεταβληθῆ τελευταῖον. Ἀλλ’ ἡ Λίνα δὲν ἠδύνατο βεβαίως νὰ φαντασθῇ ὁποία θλιβερὰ ἱστορία ἐκρύπτετο ὑπὸ τὴν αἰφνιδίαν ἐκείνην μεταβολήν, καὶ ὅτ’ ἡ τύχη τῶν ἀνθρωπίνων εἶνε τόσον παλίμβουλος ἐνίοτε. Ἠγνόει, οὐδ’ ὑπωπτεύετο κἂν ὅτι τὸ εὐῶδες καὶ δροσερὸν εἰδύλλιον τῆς εὐτυχίας της, ἥτις τὴν ἐμέθυεν εἰς ὄνειρα ἡδέα, ἔληγεν ἶσα-ἶσα τὸ ἑσπέρας ἐκεῖνο καὶ ἀκριβῶς ἐκεῖ, ἔνθεν ἤλπιζεν ὅτι ἀνοίγεται πρὸ αὐτῆς ἔδαφος εὐρυτέρας κοινωνικῆς ζωῆς καὶ πόθων καὶ ἀπολαύσεων. Ἄλλως τε ὁ Κίμων ἦτο τόσον γαλήνιος καὶ φαιδρὸς πλησίον της πάντοτε. Καὶ ὅμως κατὰ τὰς δύο ἐκείνας ἡμέρας, καθ’ ἃς ἡ Λίνα ἠσχολεῖτο περὶ τὴν προετοιμασίαν τῶν χορευτικῶν της ἀμφιέσεων καὶ διακόσμων, ὁ Κίμων εἶχε καταρρεύσει οἰκονομικῶς καὶ ἦτο ἤδη πτωχός, ἄθλιος, δυςτυχής!…
Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ τὸ ὑποπτευθῇ ποτε ἡ Λίνα; Ἐκείνη ἐπίστευεν ὅτι ὁ Κίμων ἦτο καὶ ὤφειλε νὰ ἦνε εὐτυχής. Καὶ διατί
