προστρέχουσι προθύμως εἰς τὸ νεῦμά μου,
τὸν ἔρωτα ἐξάπτω κατὰ βούλησιν,
ἢ καταστέλλω, καὶ τὰς δέλτους ἐρευνῶ
τοῦ μέλλοντος.
Τῷ ὄντι;
Δὸς τὴν χεῖρά σου
τὴν ἐρασμίαν, καὶ τὴν τύχην πᾶσάν σου
ἀμέσως σοὶ προλέγω.
Ὑψηλότατε,
ὀλίγον ἀμφιβάλλω.
Τὴν ἀπόδειξιν
ἰδοὺ παρέχω. [τῷ Παγκρατίῳ ἰδίᾳ].
Πύθων, σὺ βοήθει με,
Εἰς τὰς διαταγὰς σου, ἀργυρότοξε
Ὁ Σεραντάπηχος, λαμβάνων διὰ τῆς μιᾶς χειρὸς ἴυγγα καὶ διὰ τῆς ἑτέρας σαύραν, χαράσσει δι’ αὐτῶν σχήματα κατὰ μίμησιν τῶν πρὸ μικροῦ γενομένων, ἐνῷ συγχρόνως ἀπαγγέλλει τοὺς κατωτέρω στίχους. Ὁ Παγκράτιος ὑψοῖ τὰς χεῖρας πρὸς οὐρανὸν καὶ ψιθυρίζει. Ἀκούεται ἡρέμα ἡ γνωστὴ μουσική, καὶ βροχὴ ἐξ ἴων καὶ ῥόδων καταπίπτει ἐπὶ τῆς Θεοδότης.
Χαῖρε θεὰ τῆς καλλονῆς, σὺ ἔσο μοι αἰσία!
Ἡ βοστρυχώδης κόμη σου κατέρχεται δασεῖα,
καὶ δι’ αὐτῆς ἀστράπτουσιν ἀλαβαστρώδη μέλη,
ὡς ἐν νεφέλαις χρυσαυγὴς ἡ Φοίβη ἀνατέλλει.
Μόλις ἐφάπτονται τῆς γῆς οἱ τρυφεροί σου πόδες,
καὶ μειδιᾷς ὑψιτενὴς ὡς λείριον εὐῶδες,
τὸ στῆθος τὸ ἐπέραστον θερμὰς χιόνας τρέφει,
καὶ ῥόδων τρυφερὰ δυὰς ἡδίστους λόφους στέφει.
Τὰ οἰδαλέα χείλη σου συστέλλουσα ἠρέμα,
εἰς τῆς καρδίας τοὺς μυχοὺς λαμπρὸν εὐθύνεις βλέμμα,
καὶ τὰς φαιδράς σου φέρουσα ἡδυπαθεῖς ἁλύσεις,
λατρεύει σε ἡ ἔξαλλος ἐκ τοῦ ἱμέρου φύσις.
