[Ἡ Ἴσις ταράσσεται καὶ καταρρέουσιν ἐκ τῶν παρειῶν αὐτῆς δάκρυα. Ἀντὶ τῆς μουσικῆς ἥτις καταπαύει, ἀντηχοῦσι βρονταί, καὶ σβέννυνται πάντα τὰ κηρία.]
Τῶν ἀθανάτων ἡ ὀργὴ πασίδηλος.
Διὰ βροντῶν λαλοῦσι, καὶ τὰ δόξαντα
εἰς τὰς νεφέλας γράφουσι δι’ ἀστραπῶν.
Ἡμέρα μακαρία. Ἤδη κέκτημαι
τὸ χρίσμα οὐρανόθεν. Τὸ διάδημα,
τὸ σκῆπτρον πλέον εἰς ἐμὲ ἀνήκουσιν,
ἐμὲ καὶ μόνην.
Χαῖρε, Αὐτοκράτειρα,
Θεοσεβείας κρήνη, ἰσαπόστελε.
Σὺ ὁ διάδοχός μου, Θεοφύλακτε.
Ὦ Ἄνασσα, τὶ λέγεις;
Σὺ διάδοχος,
σὺ ἔσῃ....
Ἡ χαρά μου, ἡ συγκίνησις
μοὶ ἀφαιρεῖ τὸν λόγον.
Μετὰ θάνατον…
καὶ βίον ἔτι προσδοκῶ μακρότατον.
Ὢ εἴη τρισευδαίμων, μαθουσάλειος.
Ὑψίστην σοὶ ἐκφράζω εὐαρέσκειαν,
Παγκράτιε. Ὡς δῶρον τὸ Ἀνάκτορον
σὺ λάβε τοῦ Ἑβδόμου.
Ταπεινότατα
ἀσπάζομαι τὴν κόνιν τῶν πεδίλων σου.
Νῦν ἐνεπλήσθην θάρρους, καὶ γνωρίζουσα
τῆς εἱμαρμένης τὰς βουλάς, ἀνένδοτος
προβαίνω εἰς τοῦ ἔργου τὴν συμπλήρωσιν.
