ἡ μητρικὴ καρδία, Θεοφύλακτε,
ἓν ἔχω μόνον τέκνον, ἡ ἀγκάλη μου
αὐθόρμητος, ὁσάκις ἐμφανίζεται,
καλεῖ αὐτό, καὶ ὅμως αὐστηρότητα
καὶ μῖσος ἐπιβάλλει τὸ καθῆκόν μου.
Ὤ ἄρρητον τὸ ἄλγος τῆς καρδίας μου!
Κρατῶ τὸ στέμμα ὅπερ δικαιότερον
ἐκεῖνος ἴσως…
Μὴ προφέρῃς, Ἄνασσα
τοὺς λόγους τούτους.
Ἀμυδρὰ ὑπόνοια
ἀρκεῖ τοιούτου μέτρου, ὅπως ἄπελπις
ἐξαναστῇ ὁ κλῆρος.
Σοὶ ἐμπνέουσι
τὰς σκέψεις ταύτας ἀσφαλῆ διδόμενα;
Ἀναμφιλέκτως περὶ τούτου πείσθητι.
Ὢ βλέπω οἱ πιστοὶ μου πράγματι
ὀλίγον μὲ φιλοῦσι.
Σοὶ ἀνήκομεν
μέχρι θανάτου πάντες.
Ἐπεδίκασεν
εἰς σὲ τὸ σκῆπτρον εἱμαρμένη πάνσοφος.
Τὸν Κωνσταντῖνον παντελῶς ἀπέκλεισε.
Ὤ λέγε, λέγε, ποία ἡ ἀπόδειξις;
Αἱ ἀποδείξεις ἐναργεῖς, ὦ Ἄνασσα,
καὶ τὰ σημεῖα πλεῖστα. Εἰς τὰ σφάγια
εὑρίσκω σπλάγχνων ἑλιγμοὺς τὸ ἔψιλον
συχνάκις παριστῶντας. Τὸ θυμίαμα
ἐπίσης τοῦτο παριστᾷ τὸ σύμβολον,
κατ’ ἀνιόντας κύκλους ἀφιπτάμενον,
καὶ ὁ σκορπίος, οὐδὲν ἕτερόν ἐστι
