τοῦ Κωνσταντίνου, ὅπως εἶτα εὐχερέστερον ἀνατρέψας καὶ αὐτὴν τὴν Εἰρήνην, ἁρπάσῃ τὸ στέμμα. Εἶχε δὲ συνένοχον εἰς τὰς δολορραφίας ταύτας τὸν ἀστρολόγον Παγκράτιον, ὅςτις μεγάλην ἤσκει ἐπιρροὴν ἐπὶ τοῦ ἀσθενοῦς τῆς Βασιλίσσης πνεύματος, καὶ συνάμα διὰ τῶν ὠτακουστῶν αὑτοῦ ἀνακαλύψας ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος ἠγάπα τὴν Κουβικουλαρίαν τῆς μητρὸς αὐτοῦ Θεοδότην, ὤθει αὐτὸν εἰς τὸν μετὰ τῆς ἐπεράστου θαλαμηπόλου γάμον, ὅπως οὕτως ἔτι πλειότερον ὑποσκάψῃ αὐτόν. Εἰς τὴν ἑπομένην σκηνὴν παριστάμεθα εἰς τὰς μαγγανείας τοῦ Σερανταπήχου καὶ τοῦ Παγκρατίου, ὅπως ὠθήσωσι τήν τε Αὐτοκράτειραν καὶ τὴν Θεοδότην εἰς τὸ ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῶν ὑποσκαπτόμενον βάραθρον.]
Τὸ Ὑπερῷον τοῦ Παγκρατίου ἐν τοῖς Ἀνακτόροις. Πολλαχοῦ ἀστρολογικὰ ἐργαλεῖα, ἴυγγες τεταρεχευμέναι καὶ ἄλλα σκεύη. Ὁ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ, φέρων μανδύαν, ἐφ’ οὗ διακρίνεται ὁ ζωδιακὸς κύκλος, καὶ ὁ ΣΕΡΑΝΤΑΠΗΧΟΣ. Ἀργότερον ΕΙΡΗΝΗ καὶ τέλος ΘΕΟΔΟΤΗ.
Μακρὰ ὑπῆρξεν ἡ περιοδεία σου.
Εἰς τὴν μικρὰν Ἀσίαν ἐνδιέτριψα,
τὰς μαγικὰς βοτάνας, ὅσαι χρήσιμοι
τῇ τέχνῃ μου, συλλέγων. Ὑοσκύαμον
καὶ ἄτροπον καὶ στρύχνον καὶ στραμόνιον·
ἀσκληπιὰς καὶ μύκων μοὶ ἐλλείπουσιν
ἀκόμη.
Εὖγε! καὶ βεβαίως ἤκουσας
ὁποίας κνίδας ἰοβόλους καὶ ἡμεῖς
ἐν τούτοις ἀπεσπῶμεν.
Τὴν διάλυσιν
τῶν παλαιστράτων ἐννοεῖς. Ναὶ ἤκουσα.
Πλὴν πῶς τὸ μέγα ἐπετεύχθη τόλμημα;
Καὶ ἀναιμάκτως σὺν τοῖς ἄλλοις!
Δίκαιος
ὁ θαυμασμός σου. Ὄντως ἐπιτήδειον
τὸ σχέδιόν μου, ἐντελῶς ἐπέτυχε.
