Γιατ’ ἔχει, Ναύαρχε, πολὺν καιρὸ ποῦ περιμένει
ἕν’ ἀετό ὡσὰν κ’ ἐσὲ ’ςτὸ κῦμα νὰ προβάλῃ.
Ἡ δόξα τὴν ’κακόμαθε καὶ πάντα λυπημένη
μ’ ἕνα πικρὸ παράπονο κτυπιέται ’ςτ’ ἀκρογιάλι.
’Πέ της πῶς ῥίζωσε βαθειὰ ἡ ’λευθεριὰ ἡ νέα
’ςτὴ γῆ ποῦ τὴν ἐπότισαν τὰ αἵματα τοῦ γένους,
κ’ ἔχει ψηλὴ, ’περήφανη κορφὴ, τὸ βασιλέα,
ἄνθος βασίλισσα γλυκειά, βλαστοὺς χαριτωμένους.
Ὤ! θἄλθῃ θἄλθῃ, Ναύαρχε, ἡ μέρα ἡ ἁγία,
ποῦ ὁ πόθος της ἐγέννησε ναυάρχους σὰν κ’ ἐσένα.
Εἶν’ ἡ Ἑλλὰς ἡφαίστειο, κ’ ἐνῷ κοιμᾶται κρύα,
ἔξαφνα σειέται καὶ βροντᾷ κι’ ἀστράφτ’ εἰκοσιένα.
Ποιὸς ξέρει τούτη τὴ στιγμὴ ἐδῶ ποῦ σὲ κυττάζει
ὁ Κωνσταντῖνός μας ἐσὲ τὸν ἥρωα πατέρα,
ποιὰ ἡ καρδιὰ του ἱερὰ ὑπόσχεσι σοῦ τάζει!…
Ὤ! θἄλθῃ, θἄλθῃ, Ναύαρχε, ἡ ἅγια ’κείνη μέρα!
Ἰω. Γ. Φραγκιᾶς
Τὸ ἀσφαλέστερον μέσον, δι’ οὗ ἠμπορεῖς ν’ ἀπαλλαγῇς τῆς γυναικὸς ἣν ἐβαρύνθης, εἶνε νὰ ἀμφισβητήσῃς τὴν ἡλικίαν της.
Αἰ ὡραῖαι γυναῖκες καὶ οἱ βασιλεῖς νομίζουν ὅτι τὰ πάντα τοῖς ὀφείλονται.
