Κ’ ἔτη ἀγάπης καὶ χαρᾶς ἀγγέλλει φωτοβόλα·
Δι’ ἄνδρα, Λέοντ’ ἀετὸν καὶ ᾆσμα· ὅλα, ὅλα!
Διὰ τὸν Βίκτωρα Οὐγγώ, τὸ ὕψος καὶ τὸ βάθος,
Τὴν νύκτα καὶ τὸ ἄπειρον, τὴν φλόγα καὶ τὸ πάθος.
Διὰ τὸν Μουσοκράτορα, τὴν λύραν τῶν συγχρόνων,
Διὰ τὸ μέγα παρελθόν, τὸ ἐνεστώς, τὸ μέλλον,
Δι’ ἐστεμμένον, ἀλλ’ οὐχὶ ὑπὲρ τῶν ἡγεμόνων,
Ἀλλ’ ὑπὲρ χαίτης Λέοντος, καὶ μέτωπον ἀγγέλων..
Προπίνω διὰ τοῦ Οὐγγὼ τὴν μεγαλοφυΐαν,
Τὴν ἀχανῆ διάνοιαν, τὴν ἀχανῆ καρδίαν,
τὸ ἀετῶδες βλέμμα
Καὶ τὸ προστάζαν ᾆσμα του, — τὸ μέγα τοῦτο στέμμα!—
Ὤ, εἴθε νὰ τὸν ἔχωμεν πολὺν καιρὸν εἰσέτι.
Εἴθε νὰ μένῃ μὲ ἡμᾶς ἀκόμη μακρὰ ἔτη,
Ζωὴν νὰ δίδῃ εἰς νεκροὺς ἐκπνέοντας καὶ ῥώμην
Καὶ στέμμα μας νὰ ἔχωμεν τὴν ἀργυρᾶν του κόμην
Ὁ κόσμος νῦν εἶναι αὐτός· μετέωρον αἰώνων,
Δασῶν διασωθεῖσα δρῦς εὐγενεστέρων χρόνων,
ἡ γέφυρα ἡ μόνη,
Ἥτις τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τ’ ἄνω συνενώνει…
Ὤ, τὴν στιγμὴν θαρρῶ αὐτὴν ἐν μέσῳ μας προβάλλει·
Πίωμεν, φίλοι, πίωμεν· τὸν οἶνον μεταβάλλει,
Ἡ πρόποσις ὑπὲρ Οὐγγὼ αὐτὴ εἰς Κοινωνίαν·
Ἂς μεταλάβουν αἱ ψυχαὶ τὴν μεγαλοφυΐαν!…
(Ἐν Παρισίοις κατὰ τὸν Μάρτιον τοῦ 1884.)
Ἀχιλλεὺς Παράσχος
