διότι θὰ ἀπωλέσῃ τὴν ζωὴν καὶ τὸν ἥλιον καὶ τὸ θέατρον τῆς φύσεως καὶ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ὅτι θὰ μεταβληθῇ εἰς τέφραν καὶ σκιὰν τὸ κάλλος της, διὰ τὰ ὁποῖον τόσον, τόσον πολὺ ἐμόχθησε καὶ ἠγωνίσθη καθ’ ὅλον τὸν βίον. Καὶ ὅταν μέλλῃ πλέον νὰ ἐπιστῇ τὸ μοιραῖον τέλος, νὰ κλείσῃ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸ στόμα, ἡ τελευταία ἱερὰ διαθήκη, τὴν ὁποίαν ψυχορραγοῦσα θὰ καταλίπῃ εἰς τοὺς οἰκείους, θὰ εἶνε βεβαίως νὰ στολίσωσι τὸ λείψανον καὶ τὸ φέρετρόν της διὰ πάσης φιλοκαλίας, διὰ νὰ ἀποθάνῃ ἥσυχος ἐπὶ τῇ πεποιθήσει ὅτι καὶ νεκρὰ ἀκόμη ὑπῆρξεν ἀπαραμίλλως καὶ μυθωδῶς ὡραία!…
Ἡ τιμημένη γιασεμιά, — σὰν τὴν καλὴ μητέρα
Πὤχει ἀξέβγαλτο παιδί, —
Κάθε κουκὶ στὸν κόρφο της τὸ κρύβει τὴν ἡμέρα
Τοῦ ἥλιου ’μάτι μὴν τὸ ἰδῇ.
Μὰ σὰν ἀνοίξουν, κάτασπρα καὶ μυρωδάτ’ ἀστέρια,
Τοὺς δίνει φίλημα ὑστερνό,
Καὶ τὰ σκορπίζει εἰς τὴ γῆ μὲ τρομασμένα χέρια
Μνῆμα νὰ βροῦν παντοτεινό
— Ἀρχοντικά μου γιασεμιὰ σᾶς πρέπανε παλάτια,
Μὰ κάλλια μνῆμα εἰς τὴ γῆ,
Παρὰ ὁ ἥλιος νὰ σᾶς ’δῇ μὲ φλογισμένα μάτια
Ὅταν ξυπνήσῃ τὴν αὐγή..
Ι. ΜΑΡΑΝΟΣ
