σητε τὰ καθ’ ἕκαστα τῆς καλλονῆς της, τῶν κόσμων της, τῶν ἱματισμῶν της.
Εἴπατέ τῃ ὅτι τὸ στόμα της εἶνε ὅμοιον, ὄχι πρὸς στόμιον λαγήνου, πρὸς Θεοῦ! ἀλλ’ ὑπέρτερον ἐκείνου τῆς εἰκόνος τῆς Φορναρίνας τοῦ Ῥαφαήλ, καὶ θὰ τὴν ἠλεκτρίσητε ἀπὸ εὐδαιμονίαν. Ἰσχυρισθῆτε ὅτι αἱ γραμμαὶ τῆς ῥινὸς καὶ τοῦ μετώπου ἀποτελοῦν, ὄχι αἴφνης ὀρθὴν ἢ ἀμβλεῖαν γωνίαν, ἀλλὰ τὴν μεγαλοπρεπεστέραν ἑλληνικὴν κατατομήν, ἣν συνηντήσατε εἰς ἀρχαῖα ἀγάλματα, καὶ θὰ ἀναλυθῇ ἐκ χαρᾶς. Διαβεβαιώσατέ την ὅτι οὐδέποτε συνηντήσατε φωτεινότερα ὄμματα, ἡδύτερα χείλη, κομψότερον ἀνάστημα, λεπτοφυέστερον πόδα, καὶ ἐν γένει θελκτικώτερον σύνολον καὶ θὰ πετάξῃ ἔμπροσθέν σας ἀπὸ εὐδαιμονίαν.
Αὐτὰ εἶνε ἱκανὰ νὰ τὴν ἀποζημιώσουν δι’ ὅλας τὰς βασάνους της. Ἀρκεῖ νὰ τὴν θαυμάζωσι πανταχοῦ, νὰ ἐπισύρῃ ὅλων τὰ βλέμματα, νὰ ὁμιλῶσι περὶ τοῦ κάλλους της, περὶ τῶν θελγήτρων της, τῶν ἐσθήτων της, τῶν ἀδαμάντων της· ἀρκεῖ τὴν ἐπιοῦσαν ἑκάστου χοροῦ νὰ ἀναγινώσκῃ εἰς ὅλας τὰς πρωϊνὰς ἐφημερίδας διεξοδικὰς καὶ ἐνθουσιώδεις περιγραφὰς τῆς καλλονῆς της καὶ τῶν στολισμῶν της, ὅτι ἦτο τὸ ἄστρον, ὁ Γαλαξίας, ἡ βασίλισσα, ἡ θεότης τῆς συναναστροφῆς, καὶ θὰ συμπληρώσητε ὅλην, ὅλην τὴν εὐδαιμονίαν της. Οὔτε θέλει, οὔτε ἐννοεῖ, οὔτε ζητεῖ ἄλλην. Τί ἁπλούστερον, τί εὐωνότερον τῆς εὐτυχίας ταύτης;
Θεωρῶ παρέλκον νὰ ἐπαναλάβω ᾧδε τὴν τετριμμένην ῥήτραν ὅτι διὰ τὴν φιλάρεσκον οὔτε ἀσχημία οὔτε γῆρας ὑπάρχει. Ὁ χρόνος, ὅστις ἑκάστοτε ἔρχεται φιλοδωρῶν εἰς ὅλον τὸν ἄλλον κόσμον ῥυτίδας, ἀποψιλώσεις, φαλάκρας, νυσταλγίας, ῥευματισμούς, ποδάγρας, δυσκαμψίας καὶ ῥευστότητας, τοὐναντίον ἐπὶ τῆς φιλαρέσκου, διὰ λόγους μυστηριώδεις καὶ ἀνεξερευνήτους, ἐξασκεῖ ἀντίθετον ἐπιρροήν, διότι τὴν ἀνανεοῖ, τὴν ἀνακαινίζει τὴν μεταπλάττει ὁλονὲν δροσερωτέραν, θαλερωτέραν, ὡραιοτέραν. Ἀλλ’ ἄν ποτε, κατὰ τὰς ἐσχατιὰς τῆς ζωῆς, ὄχι βεβαίως τοῦ γήρατος, ἐμφανισθῇ τὸ εἰδεχθὲς μορμολύκειον τοῦ θανάτου, ἡ φιλάρεσκος θὰ λιγγιάσῃ ἐπὶ τῇ ἰδέᾳ αὐτοῦ, ὄχι
