της, ἡ ὁποία πιθανὸν νὰ ἦνε καθ’ ὅλα ὁμοία καὶ πιστὴ πρὸς τὸ πρωτότυπον, ἀλλ’ οὔτε τὰς γραμμὰς τῆς ῥινὸς ἐξιδανίκευσε διόλου, ὁ ἐλεεινὸς, οὔτε τό στόμα ἐφιλοτέχνησε μικρόν, ὁ γελοῖος, οὔτε τὰ ὦτα περιώρισεν εἰς συμμετρικὴν ἀναλογίαν, ὁ βλάξ, οὔτε εἰς τὸ βλέμμα ἔδωκε βαθεῖαν ἔκφρασιν, οὔτε τίποτε. Καὶ ἂν ἀκόμη ὅλοι οἱ φωτοογράφοι τοῦ κόσμου εὑρίσκοντο σύμφωνοι ὡς πραγματογνώμονες, αὐτὴ ὅμως θὰ διεμαρτύρετο ὅτι τοιαύτη εἰκὼν δὲν τῇ ὁμοιάζει, οὔτε πρέπει νὰ τῇ ὁμοιάζει διόλου!
Εἰς τὰς συναναστροφάς, τὰς ἑσπερίδας, τοὺς χορούς, φροντίζει ἑκάστοτε νὰ τοποθετῆται οὕτως ὥστε τὸ φῶς τῶν πολυελαίων ἢ τῶν λαμπτήρων νὰ πίπτῃ ἐκ τοῦ πλαγίου, διαγωνίως ἢ καθέτως, κατὰ τοὺς κανόνας πάντοτε τῆς προοπτικῆς, καθ’ οὓς ἄλλως τε καὶ οἱ καλλιτέχναι τοποθετοῦσι τοὺς πίνακας καὶ τὰ ξόανά των διὰ τὸ καταλληλότερον τῆς φωτοσκιάσεως. Καὶ διὰ τοῦτο πᾶσα στάσις, πᾶσα κλίσις, πᾶσα κίνησις, πᾶσα θέσις τῆς χειρός, τῆς κεφαλῆς, τῶν ποδῶν, τοῦ κορμοῦ, ἀποτελεῖ καὶ ἀνὰ μίαν εἰκόνα ἀξίαν τοῦ χρωστῆρος καὶ τῆς σμίλης ἀριστοτέχνου.
Καὶ εἰς ἀντάλλαγμα ὅλων αὐτῶν τῶν μαρτυρίων, ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἡρωϊκοῦ καὶ ὑπερανθρωπίνου καὶ ὑπερφυσικοῦ ἀκόμη — ἂν θέλετε — ἀγῶνος, ὃν δοκιμάζει ἀεννάως δι’ ὅλης τῆς ζωῆς, τί μᾶς ζητεῖ ἡ ταλαίπωρος, διὰ νὰ ἦνε τρελλή, ἔξαλλος, μεθυσμένη ἀπὸ εὐτυχίαν;
Ἔρωτα; ἀγάπην; πίστιν; ἀφοσίωσιν; στοργήν; ὑπόληψιν;
Τίποτε, τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτά. Ἡ φιλάρεσκος δὲν ἀξιοῖ τοιαύτας θυσίας. Τὰς χαρίζει διὰ πᾶσαν ἄλλην· τὸ ἰδανικὸν τῆς εὐδαιμονίας της, τὸ ἄωτον τῆς φιλοδοξίας της εἶνε τόσον ὀλιγαρκές, τόσον ἀνέξοδον, τόσον εὔκολον, τόσον δυνατόν, ὥστε θὰ ἦτο ἀχαριστία, θὰ ἦτο ἀπανθρωπία, θὰ ἦτο ὠμότης νὰ τὸ ἀρνῆταί τις.
Αὐτὴ δὲν ζητεῖ εἰμὴ ψιθύρους θαυμασμοῦ καὶ ἐπιφωνήματα ἐκπλήξεως, ὅταν διέρχεται ἐνώπιόν σας. Ἀρκεῖ νὰ ἀποθαυμά-
