Η ΜΗΤΗΡ, ὅταν ἡ θυγάτηρ ῥεμβάζῃ εἰς τὴν αἴθουσαν.
ἀνεξαιρέτως εἶνε ἐκεῖ, εἰς τὸ ἰδιαίτερόν της μουσεῖον ἀποτεθησαυρισμένα, ἀπὸ τὸ ὁποῖον δὲν λείπουν λαβίδες, ψῆκτραι, φιάλια, πυξίδες, πυράγραι, ἄμβυκες, ψεκαστῆρες, κονιάματα, χρωστῆρες, ὅ,τι δήποτε. Δι’ αὐτῶν σχεδιάζει ἀδιαλείπτως, χρίει, βάρει, διαγραμμίζει, λαξεύει τὸ στῆθος, τὰς παρειάς, τὰς ὠλένας, τοὺς ῥώθωνας, τὰ βλέφαρα, ἀνανεουμένη καθ’ ἑκάστην, ἀναθάλλουσα, μαρμαίρουσα, καταπλήττουσα, ὡς ὀπτασία, ὡς φανταστικότης ἀπίθανος.
Καὶ ἔχει δίκαιον, ἀφοῦ ἡ φύσις γηράσασα ἢ βαρυνθεῖσα λησμονεῖ ἐνίοτε τὰ ὡραῖά της ἔργα — καὶ ἡ φιλάρεσκος εἶνε τὸ τελειότερον ἀριστοτέχνημα τῆς δημιουργίας — καταλείπει δὲ ἡμετελεῖς κἄποτε μερικὰς λεπτομερείας εἰς τὸ σύνολον τοῦ σωματικοῦ της κάλλους, συνδυάζουσα αἴφνης διαυγεῖς ὀδόντας ὑπὸ φλυκταινώδη χείλη, ἢ δύο ἡφαίστεια ὀφθαλμῶν ὑπὸ ὀφρῦς φυγαδευθείσας καὶ ὁρατὰς διὰ μικροσκοπίου, ἄλλοτε πάλιν τοποθετοῦσα εὔτορνα καὶ γαλακτώδη στέρνα ἄνωθι πλαδαρᾶς καὶ ξεχειλιζούσης γαστρός, ἢ κάποτε ὑπεράνω μικρογραφικῆς ὡς λαιμοῦ φιάλης, ὀσφύος, ἐπίπεδα, ῥωμαντικὰ καὶ μονονοὺ δυστεχνίαστα στήθη.
