Κωνστ. Φ. Σκόκος ΤΟ ἄσυλόν της, τὸ ἀπόκρυφόν της καταφύγιον, τοῦ ναοῦ της τὸ ἄδυτον, ὅπου νυχθημερὸν προσεύχεται, καὶ ὅπου βλέμμα ἀνθρώπου ἀσεβὲς μηδὲ τῶν συζυγικῶν ἐξαιρουμένων δὲν δύναται νὰ εἰσδύσῃ, εἶνε τὸ κομμωτήριόν της τὸ μυστηριῶδες καὶ πολυδαίδαλον. Ὀνομάσατέ το χημεῖον, ἀλχημιστικὸν ἐργαστήριον, ξοανοποιεῖον, θαυματοποιεῖον, ἀνθρωποπλαστεῖον, ὅπως θέλετε.
Τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι ἡ φιλάρεσκος, καὶ ὅταν πρόκηται νὰ συμβουλευθῇ καὶ ὅταν ἀκόμη πρόκηται νὰ ἀνατρέψῃ τοὺς ὅρους τῆς φιλοκαλίας, εἰσέρχεται αἴφνης ἐκεῖ τὴν πρωΐαν ἀσχημάτιστος ἔτι καὶ ἄμορφος, ὡς πρόπλασμα ἐκ πηλοῦ διαρρέον εἰς χεῖρας γλύπτου, ἄνευ ὡρισμένων γραμμῶν καὶ διαχρώσεων καὶ ἀνατομικῆς ἀλληλουχίας, καὶ μετά τινας ὥρας κατορθοῖ νὰ ἐξέλθῃ περικαλλὴς, ἀγαλματώδης καὶ ἀφρόπλαστος, ἀκτινοβολοῦσα, θαμβοῦσα, σαγηνεύουσα· πῶς κατορθώνει νὰ γίνεται ὁ Φειδίας, ὁ Ἀπελλῆς, ὁ Ῥαφαὴλ τοῦ ἰδίου της κάλλους, αὐτὸ εἶνε μυστήριον, τὸ ὁποῖον οὔτε ἐλύθη οὔτε συμφέρει ποτὲ νὰ διαλευκανθῇ — ὑπὸ τὰ ὄμματά μας τοὐλάχιστον.
