Εὐτυχῶς τὰ πράγματα δὲν φθάνουσιν ἐδῶ εἰς τοιοῦτον σημεῖον. Εἰς τὰς κατεσκληκυίας αὐτὰς ἱεροδούλους, εἰς τὰ μαζεύματα αὐτὰ τῶν τριόδων μόνον τὴν ἄκραν τῶν ἐστριμμένων μυστάκων των ἐπιδεικνύουσιν οἱ ὑπαξιωματικοὶ τοῦ ἡμετέρου στρατοῦ, οἵτινες ὡς ἐν παρατάξει καταλαμβάνουσι τὰ ἐπὶ τῶν τοίχων προσκεκολλημμένα ἐπιμήκη ἑδώλια κρούοντες τὰς θήκας τῶν ξιφῶν καὶ διατάττοντες νὰ ψάλλωσι κατὰ τὴν ἀρέσκειάν των, αἱ ὡς καπνιστοὶ ἰχθῦς ἰσχναὶ, καὶ ὡς ἀνεμόμυλοι περιστρέφουσαι ἐν τραγικῇ ἐκφράσει τὰς χεῖρας των, αἱ μετεμψυχωθεῖσαι αὗται γαλαῖ, ὅταν δὲ ἐκπνεύσῃ ἀπὸ τῶν χειλέων των ὁ τελευταῖος φθόγγος τοῦ ᾄσματός των τὸ καφενεῖον γίνεται ἀνάστατον, αἱ ράβδοι ραγδαίως πίπτουσιν ἐπὶ τῶν τραπεζῶν καὶ τὰ ἀτελεύτητα bis ἀντηχοῦσιν, ὅταν δὲ τέλος ἐπιτραπῇ νὰ κατέλθῃ τῆς ἐξέδρας ἡ Ἰταλὶς, καὶ δίκην ἐπιτρόπου ἐκκλησίας, νὰ περιέλθῃ τὰ τραπέζια χάριν κερματοσυλλογῆς, κινδυνεύει ἐκ τῶν θερμοτέρων τσίμπων νὰ ἀπέλθῃ κατὰ τὸ ἥμισυ ἰσχνοτέρα ἢ ὅτι ἦτο προτοῦ ἀντιληφθῇ τὴν καλλιτεχνικὴν ἐκδήλωσιν τῶν θαυμαστῶν της.
Τὸ καφενεῖον τοῦτο δὲν εἶνε τὸ μοναδικὸν τῆς πλατείας ταύτης. Μακρὰ σειρὰ ᾠδικῶν αἰθουσῶν ἐκτείνεται, πανταχόθεν δὲ ποικίλοι τόνοι πληροῦσι τὴν ἀτμοσφαῖραν ταὐτοχρόνως καὶ ἐν τῇ πλατείᾳ ταύτῃ θόρυβος ἀλλόκοτος πλυμμηροῖ, ἐνῷ ἐν τῷ βάθει τῶν καφενείων, παντοειδεῖς μορφαὶ γυναικῶν πάσης ἡλικίας καὶ σχηματισμοῦ ἐν τραγελαφικῇ περιβολῇ ψάλλουσιν ἑλκύουσαι ἀνθρώπους πάσης τάξεως, μεταξὺ τῶν ὁποίων διακρίνονται οἱ ἀπόφοιτοι τῶν γυμνασίων, οἵτινες λάθρα καὶ μακρὰν τῆς πατρικῆς ἐπιβλέψεως, ἄγουσιν ἵνα καπνίσωσιν ἐν ἀνέσει τὸ σιγάρον των, καὶ χειροκροτοῦσι τὴν Μαργαρίταν ἢ τὴν Κλάραν των, τὰς γυναῖκας, αἵτινες θερμαίνουσι κατὰ πρῶτον τὸ αἷμά των καὶ ταχύνουσι τοὺς παλμούς των. Πρέπει νὰ ἴδῃ τις τὰ διανυκτερεύοντα ἐκεῖνα παιδία, μὲ σοβαρῶν ἀνθρώπων ἦθος, ἐξαρτώμενα ἀπὸ τῶν χειλέων τῆς ᾀδούσης καρακάξας, ἵνα ἐννοήσῃ ποίαν στρέβλωσιν αἰσθημάτων, ποίαν πλαδαρότητα χαρακτήρων κατεργάζεται ἡ νεοφανὴς αὕτη πλατεῖα, ἣν σκιαγραφοῦμεν ἐνταῦθα.
Σπανιώτατα ἐν τοῖς διαφόροις κέντροις τῆς πόλεώς μας συναθροίζεται πλειότερος κόσμος· οὐδαμοῦ ἀλλοῦ δύναταί τις νὰ ἴδῃ τὸν ποικίλον αὐτὸν ἐσμὸν, ἔνθα παρὰ τὸ ἐρυθρὸν ζουνάρι τοῦ ἐκβεβακχευμένου τραμπούκου φαίνεται ἐν κοινωνικῇ ἰσότητι ἡ σεμνὴ στολὴ τοῦ μαθητοῦ τοῦ Βαρβακείου, παρὰ τὸ φεσάκι περιπλανωμένου τινος ἐν Ἀθήναις ἀνατολίτου, ὁ ὑψηλὸς πῖλος ἄρτι ἀφιχθέντος ἐξ Ἑσπερίας στιλπνοῦ δόκτορος εἰδικῶν νοσημάτων. Ὅλον δὲ αὐτὸ τὸ ἀνθρωπομάζωμα, τὸ ἀσχάλλον ἐν ταῖς εἰσόδοις τῶν καφε-
