θηναίων ἦσαν παραγιομισμέναι μὲ νεκροταφεῖα καὶ μὲ ἰδεώδεις φθισικοὺς ἔρωτας, θὰ ἐβλέπατε ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμον τὸν μηχανικῶς κινούμενον ἐν τῇ πλατεῖα τῆς Ὁμονοίας ἢ συσσωρευόμενον εἰς τὰ χαμηλότερα καφφενεῖα τοῦ σταθμοῦ τοῦ σιδηροδρόμου Λαυρίου, νὰ πλημμυρῇ τὴν πλατεῖαν τῶν Στύλων, καὶ ἐν μελαγχολικῇ ἠρεμίᾳ, νὰ βλέπῃ τὰς λικνιζομένας κυπαρίσσους καὶ τοὺς φανοὺς τοῦ νεκροταφείου. Εὐτυχῶς ὅμως ἡ ἐποχῆ ἐκείνη παρῆλθε καὶ οἱ Ἀθηναῖοι θέλουσιν οὐσιαστικωτέρας σήμερον ἀπολαύσεις, ὑλικωτέρας ψυχαγωγίας, καὶ ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουσιν ἀλλαχοῦ τοιαῦται, τὰς ζητοῦσιν εἰς τὰ ᾠδικὰ καφενεῖα τοῦ σταθμοῦ τοῦ λαυριωτικοῦ σιδηροδρόμου καὶ εἰς τὰς χονδροκομμένας ἀστειότητας τοῦ Κωστάκη.
Τί γίνεται εἰς τὸν σταθμὸν τοῦ λαυριωτικοῦ σιδηροδρόμου εἶνε ἀναμφιλέκτως ἄγνωστον εἰς τοὺς πλειοτέρους κατοίκους τῆς πρωτευούσης. Ἡ εὐρεῖα ἐκείνη ὁδὸς, ἡ ἔρημος πρὸ δύο ἐτῶν ἀκόμη, ἡ ὁδὸς ἔνθα ἐξεχύνοντο αἱ ἀκαθαρσίαι τῆς πρωτευούσης, ἀφ’ ἧς ἐγένετο ὁ σιδηρόδρομος μετέβαλεν ὄψιν, ἐγένετο μία ἀπὸ τὰς ὡραιοτέρας, τὰς μᾶλλον κεντρικὰς ὁδοὺς τῆς πρωτευούσης. Οἱ μικροὶ οἰκίσκοι μὲ τὰς δυσωνύμους μάνδρας των κατηδαφίσθησαν, μέγαρα ἀνηγέρθησαν, παντοπωλεῖα ἠνεῴχθησαν καὶ μακρὰ σειρὰ καφενείων ἐδημιουργήθη ἔνθα τὴν νύκτα, ἀτελεύτητοι ὡς στίχοι ἐπικοῦ ποιήματος, οἱ στοῖχοι τῶν τραπεζῶν ἐκτείνονται, καὶ τόνοι ποικίλων μουσικῶν ἀναμιγνύονται μὲ τὰς κραυγὰς τῶν ὑπηρετῶν καὶ τας ραβδοκρουσίας τῶν θαμιστῶν τῶν καλούντων εἰς ἐπανάληψιν τῆς ᾀοιδοῦ τὸ ᾆσμα. Ἡ μικροτέρα αὐτῆς δυστροπία, ὁ ἐλαφρότερος ἐνδοιασμὸς, ἐξεγείρει θύελλαν κραυγῶν, λαμβανουσῶν βαθμηδὸν χαρακτῆρα πολιτικῆς διαδηλώσεως, καὶ τὸ ᾆσμα ἐπαναλαμβάνεται, οἱ μουσικοὶ τόνοι ἐπιβάλλουσι σιωπὴν εἰς τὸ ἐξαγριούμενον καὶ μαινόμενον πλῆθος, ἡ ἱστορία δὲ αὕτη παρατείνεται μέχρι βαθυτάτης νυκτὸς, καὶ οἱ ποικιλόχρωμοι καὶ ποικιλοσχημάτιστοι θαμισταὶ τῶν καφενείων ἀπομακρύνονται μὲ ἐντυπώσεις γλυκείας, μὲ μέθην ἔρωτος πρὸς τὰ πλανόδια ἐκεῖνα πλάσματα, πρὸς τοὺς πολυκελάδους αὐτοὺς τέττιγας, τὰς παρασυρθείσας ἐκεῖ Ἰταλίδας, αἵτινες ἔστησαν τὰς σκηνάς των ἐν τῷ διαμερίσματι ἐκείνῳ τῆς πόλεως, δεικνύουσαι δροσερώτερον, αἰσθητότερον τὸ θέρος ἢ ὡς μᾶς τὸ παρουσιάζει αὐτὸ ὁ δήμαρχός μας, καὶ παρέχουσαι γλυκεῖαν ἀνάπαυλαν ἐκ τῆς ὀδυνηρᾶς τῆς ἡμέρας νευρικῆς παραλύσεως.
