Θεόδωρος Βελλιανίτης ΟΣΟΝ εἶνε ἀληθὲς ὅτι ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν μεταβάλλεται κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ θέρους εἰς κάμινον φλεγομένην, ἐμπνέουσα εἰς τοὺς δυσμοίρους ἀπογόνους τῆς Ἀσπασίας καὶ τοῦ Περικλέους τὴν ἀηδίαν τῆς ζωῆς καὶ σκέψεις περὶ αὐτοκτονίας, τοσοῦτον ἐπίσης εἶνε ἀναμφισβήτητον ὅτι αἱ ἀθηναϊκαὶ νύκτες, μὲ τὴν διαύγειαν τῆς ἀτμοσφαίρας, τὸν ἀδαμαντόσπαρτον οὐρανὸν τῆς Ἀττικῆς, καὶ τὴν δροσοβόλον ἀπὸ τῶν φαληρικῶν αἰγιαλῶν αὖραν, εἶνε αὐτόχρημα μαγεία, μ’ ὅλας τὰς ἀναθυμιάσεις, τὰ οὖρα, καὶ τὰς λοιπὰς ἀκατονομάστους ἀηδίας, δι’ ὧν ἡ φρικώδης καλαισθησία τῶν νεωτέρων Περικλέων μας ἀποπνίγουσι τοὺς πνεύμονας τῆς πρωτευούσης. Καὶ διὰ τοῦτο οἱ τρισόλβιοι ὅσον καὶ ἀξιοθρήνητοι κάτοικοι αὐτῆς, ἐννοοῦν νὰ ἀπολαμβάνωσι τὰ θέλγητρα τῶν ὡραίων ἀθηναϊκῶν νυκτῶν, ἀποζημιούμενοι διὰ τὸ κονισαλέον καὶ καυστικὸν μαρτυρολόγιον τῆς ἡμέρας, ἐξερχόμενοι ἀθρόοι ἀνὰ τὰ αὐτοσχέδια κέντρα τῶν διασκεδάσεων, τοῦ θορύβου δηλ. τῆς συγχύσεως καὶ τοῦ συναγελασμοῦ τῶν ᾠδικῶν καφενείων. Καὶ μεταβαίνουσιν ἐκεῖ, διότι δὲν ἔχουσιν ἄλλα μέσα ψυχαγωγίας καὶ τέρψεως, χάσκοντες μὲ ἀνοικτὸν τὸ στόμα πρὸ τοῦ ἀηδεστέρου γυναίου ᾠδικοῦ καφενείου ἑβδόμης τάξεως.
Καὶ δὲν πιστεύομεν νὰ εἴμεθα ἀξιοκατάκριτοι διὰ τοῦτο· ἂν ἦτο ἡ ἐποχὴ τῆς ρωμαντικῆς ποιήσεως, ὅτε αἱ κεφαλαὶ τῶν Ἀ-
