Ο θάνατος εἶναι βεβαίως δεινὸν πρὸς τὸ ὁποῖον ἡ ἀτελὴς φύσις τῶν ἀνθρώπων ἀδυνατεῖ νὰ οἰκειωθῇ καὶ μόνον ἡ παραβολή του πρὸς τυχὸν δεινότερον ἐλαφρύνει ἴσως τὴν ἐξ αὐτοῦ ἐντύπωσιν.
Οἱ ἐπικήδειοι λόγοι κατὰ τοὺς τελευταίους χρόνους παρέχουσιν ὑπηρεσίαν τοιαύτην συγκριτικήν· διότι συνήθως μαστίζουσι τοὺς βαρυπενθοῦντας φοιτητὰς τῶν κηδειῶν καὶ τοὺς ὑποχρεοῦσιν ἔστω καὶ πρὸς στιγμὴν νὰ λησμονῶσι τὴν στέρησιν τῶν οἰκείων ἢ φίλων ἀπέναντι τοῦ ἐνσκήπτοντος ῥήτορος, ὅστις ἐπωφελούμενος τῆς ἀφασίας τοῦ νεκροῦ τῷ δίδει τὸ τελευταῖον ἐγκόσμιον ῥάπισμα εἰς πεζὸν ἢ ἔμμετρον λόγον μετά τόσης δριμύτητος ἐνίοτε, ὥστε νὰ καθίσταται ἀνέφικτος ἡ ἐπανάληψις τοῦ θαύματος τοῦ Λαζάρου, ἂν ὑποτεθῇ ὅτι ἠδύναντο νὰ ὑπάρξωσι τὰ πρὸς τοῦτο στοιχεῖα. Ἂν ἀξίζῃ ἡ τοιαύτη ἄστοργος ῥητορικὴ ὑπηρεσία τὸν κόπον τόσων ἀνθρώπων δὲν ἐξετάζομεν. Ἐπὶ τοῦ παρόντος περιοριζόμεθα νὰ ῥίψωμεν τὸ σφάλμα τῶν ἐπικηδείων εἰς τοὺς νεκροὺς μᾶλλον ἢ τοὺς ζῶντας, ἀφοῦ πολλοὶ ὀλίγοι ἀπηγόρευσαν τὴν τελευταίαν ταύτην ἐπίδειξιν, τῆς ὁποίας καὶ τὸν σκοπὸν ἐγνώρισαν καὶ τὰς πρὸς τὴν μνήμην των ζημίας βεβαίως ὑπώπτευσαν.
Ἐπὶ τῇ ἐλπίδι ὅτι τὸ ἀνέκδοτον, τὸ ὁποῖον παρακατιόντες θέλομεν ἀφηγηθῆ, δύναται νὰ χρησιμεύσῃ ἐξ ἴσου τοῖς νεκροῖς καὶ τοῖς ζῶσι κατὰ τῶν ἐπικηδείων ῥητορικῶν ἐπιθέσεων, ἀποφασίζομεν νὰ τὸ δημοσιεύσωμεν.
Ἐκηδεύετο πρό τινος χρόνου ἐν Ἀθήναις ὁ Ἀθανάσιος Τομαρᾶς πρώην βουλευτής ἐκ τῆς Στερεᾶς. Ὁ μακαρίτης
