πατρίδος μου, τὰς κοιλάδας, τὰς πηγὰς, τοὺς λόφους, τὰ δάση αὐτῆς. Τὰ πάντα μέχρι καὶ αὐτῶν τῶν ἀσημοτέρων πραγμάτων εἶναι εἰς ἐμὲ προσφιλῆ ὡς περικλείοντα μίαν ἀνάμνησιν τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας, ἥτις εἶναι ἀδιαφιλονεικήτως ἡ καλλιτέρα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ἐποχή. Τὰ πάντα ἐκεῖ ἐξεγείρουσιν ἐν ἐμοὶ σκέψεις, τὰ πάντα γεννῶσιν ἐν ἐμοὶ συναισθήματα! Ὁποῖον ὁλόκληρον κόσμον αἰσθημάτων ἀποβάλλει ὁ ἄνθρωπος φεύγων εἰς τὴν ξένην! Καὶ τόσον δίκαιον εἶχεν ὁ Ὅμηρος παριστάνων τὸν Ὀδυσσέα λέγοντα: «Οὐδὲν γλύκιον ἧς πατρίδος οὐδὲ τοκήων γίγνεται, εἴπερ καί τις ἀπόπροθι πίονα οἶκον γαίῃ ἐν ἀλλοδαπῇ ναίει ἀπάνωθι τοκήων.»
Ἢ ὡς λέγει ὁ γερμανὸς ποιητής:
«Τὴν πατρίδα τὴν φιλτάτην ἐναγκαλίσθητι! Ταύτης ἔχου ἀπρὶξ μεθ’ ὅλης τῆς καρδίας σου. Ἐν αὐτῇ εὕρηνται αἱ ἰσχυραὶ ρίζαι τῆς δυνάμεώς σου. Ἐν τῇ ξένῃ γῇ μένεις μόνος.»
Τῆς εὐδαιμονίας ταύτης τῆς ἐπὶ μῆνα ἐν τῷ μέσῳ τῶν συγγενῶν μου καὶ συμπατριωτῶν μου συμβιώσεως αἰτία ὑπῆρξεν ἡ ὑπερβολικὴ κατὰ τὸ θέρος τοῦτο θερμότης, ἥτις μᾶς ἠνάγκασε νὰ ἀναβῶμεν εἰς τὰ ὑψηλὰ καὶ ἀπρόσιτα τῆς Γορτυνίας χωρία, τὰ ὁποῖα στερούμενα τῶν τελειοποιηθέντων ἀλλαχοῦ μέσων τῆς συγκοινωνίας μένουσιν εἰσέτι ἀνεπηρέαστα τοῦ ξενικοῦ πολιτισμοῦ καὶ διατηροῦσιν ἁγνὰ τὰ ἔθιμά των καὶ τὸν βίον των.
Τὸ χωρίον εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅστις ἐπὶ πολλὰ ἔτη ζῇ εἰς τὴν πόλιν καὶ πόλιν οἵα αἱ Ἀθῆναι ὅπου ἐπικρατεῖ ὁσημέραι βίος μὴ ἑλληνικὸς παρουσιάζει πολλὰ περίεργα καὶ πολλὰ διδακτικά. Εἰ καὶ δὲν ἐμεσολάβησεν ἀκόμη πολὺς χρόνος, ἐν τούτοις καταφαίνεται πλήρης ἀντίθεσις τοῦ ἀστικοῦ καὶ τοῦ χωρικοῦ βίου. Εὐθὺς ὡς εἰσέρχεταί τις εἰς τὸ χωρίον εὑρίσκει τὴν εἰλικρινῆ καὶ ἄδολον ὑποδοχὴν, ἥτις ἐκφράζεται καὶ διὰ τῶν ἁπλῶν λέξεων τῶν συνειθιζομένων «καλῶς ὡρίσατε», ἀλλὰ πολὺ περισσότερον διὰ τοῦ ὀφθαλμοῦ καὶ τῆς φαιδρᾶς φυσιογνωμίας. Συγκεκινημένος διατελῶ πάντοτε βλέπων τὸν γέροντα πατέρα μου ἐν ἀφασίᾳ βαθυτάτῃ ὑποδεχόμενόν με. Εἶνε στιγμαὶ συγκινήσεως, καθ’ ἃς πᾶσα λέξις ἀποθνήσκει ἐπὶ τοῦ χείλους μὴ ἐπαρκοῦσα νὰ ἐκφράσῃ τὰ μεγάλα αἰσθήματα, ὑφ’
