νων καὶ γῆς σαλευομένης καὶ σκοτίσεως ὀφθαλμῶν καὶ συγκοπῶν καρδίας; Ὅλα ταῦτα εἶνε μηδὲν ἀπέναντι τοῦ ὀνόματός της· Παρασκευή!… Παρασκευή…
Ἀρκεῖται μόνον νὰ δώσῃ εἰς τὴν διήγησίν του πέρας τὸ ὁποῖον θὰ φανῇ, τίς οἶδε, ἀκόμη παραδοξώτερον.
Ὁ Παῦλος τὴν ἐνυμφεύθη.
Καὶ ἔκτοτε εἶναι ὁ εὐτυχέστερος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου. Καθ’ ἑκάστην. Οὐδὲ τῆς Παρασκευῆς ἐξαιρουμένης.
Σὰν ἄνθος ποῦ μαδάει
Τὰ φυλλάκια του ὅλα
Καὶ ’σὲ κάθε πετάει
Ἀπὸ τόση ὠμορφιά·
Κι’ ὅλο χάνει τὴ χάρι
Στὰ πεσμένα του φύλλα
Ὡς ποῦ μένει κλωνάρι
Χωρὶς πληὰ μυρουδιά·
Ἔτσ’ ἡ νιὰ ποῦ σκορπάει
Τοὺς ἀνθοὺς τῆς καρδιᾶς
Καὶ καθ’ ἕνα κυττάει [της
Κι’ ἀγαπᾶ κι’ ἀπατᾶ.
Τῆς αἰδοῦς της μαδάει
Τὰ πολύτιμα φύλλα,
Τὴν ἁγνότη σκορπάει,
Τὴν τιμή της πετᾶ.
Κόρη ἡ νιότη περνάει
Καὶ τὰ κάλλη καὶ τ’ ἄλλα
Καὶ τὸ σῶμα γερνάει
Κ’ ἡ καρδιά μας μαζύ·
Ὡσὰν φίλημα σβένει,
Σὰν ἀφροῦ φυσαλίδα,
Μὰ ἡ τιμὴ ἀπομένει,
Νέα πάντοτε ζῆ.
Δ. ΜΠΕΝΗ ΨΑΛΤΗΣ
