Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1889 - 330.jpg

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
330

Τελευταία τις ἀμφιβολία μὲ κατεῖχεν. Ὥρμησα πρὸς τὸ ἐπὶ τῆς τραπέζης κλεῖθρον. Ἤνοιξα τὸ κιβώτιον καὶ τὴν ἐν αὐτῷ πυξίδα, τρέμων, μὲ ἀναπνοὴν βραχεῖαν, ἀσθμαίνων, παράφορος.

Ἡ πυξὶς περιεῖχε μίαν εἰκόνα, τὴν εἰκόνα μου ἐν μέσῳ ἀνθέων ἀπεξηραμένων. Ὅλα ταῦτα τῇ εἶχον δωρήσει ἐγὼ κατὰ τὴν κατηραμένην ἐκείνην ἡμέραν τῆς εἰς Βερολῖνον ἀναχωρήσεώς μου. Πλησίον αὐτῶν ἔκειτο τετράδιον χειρόγραφον.

Ἥρπασα τὸ τετράδιον, τὸ ἤνοιξα καὶ παρετήρησα ὅτι ἦτο γεγραμμένον ἐν εἴδει ἡμερολογίου. Ἦτο ὁ γραφικὸς χαρακτὴρ τῆς Χάριτος.

— Ἕκτωρ, τὴν ἤκουσα τότε νὰ μοὶ λέγῃ διὰ φωνῆς ἀσθενοῦς, ἐλθὲ πλησίον μου, καὶ ἀνάγνωθι ἐδῶ σιμά μου. Θέλω νὰ σὲ βλέπω. Ἀφ’ ἧς στιγμῆς σὲ εἶδον σήμερον, εἶμαι καλλίτερα· μοὶ φαίνεται ὅτι ἡ νόσος μου ἦτο ἡ ἀπουσία σου. Ὤ! διστάζω νὰ τὸ εἴπω ἀλλ’ ἀρχίζω νὰ ἐλπίζω ὅτι θὰ θεραπευθῶ. Θὰ ᾖσαι ὁ ἰατρός μου.

Ἐπλησίασα πρὸς τὴν κλίνην ἀναγινώσκων καὶ κλαίων.

Τὸ χειρόγραφον ἐκεῖνο ἦτο ὁ κατάλογος τῶν βασάνων ἃς ὑπέστη ἡ Χάρις δι’ ἐμέ. Τῇ μυσαρᾷ ἐπιβολῇ καὶ ἐνεργείᾳ τῆς μητρός της διψώσης πλοῦτον ἄφθονον, τὴν ἐξηπάτησαν, τὴν ἔκλεψαν, τὴν ἐδέσμευσαν, τὴν ἐδολοφόνησαν, ὅπως τὴν ἀποχωρίσωσιν ἀπ’ ἐμοῦ καὶ τὴν περιβάλωσι διὰ τοῦ πλούτου τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου. Διῆλθεν ἐπὶ τοῦ εὐθράστου ὀργανισμοῦ τῆς Χάριτός μου ὅλος ὁ μολύβδινος αὐτῶν ἐγωϊσμὸς καὶ ἰδοὺ πῶς μοὶ τὴν ἀπέδιδον, ἐξηντλημένην, ἡμιθανῆ, ἀλλὰ πιστὴν εἰς τὸν ὅρκον καὶ τὸν ἔρωτά της.

Ἐγὼ δὲ μόνος ἤμην ὁ ἄνανδρος, ὁ χάριν τῆς ἐπιστήμης μου λησμονήσας αὐτὴν μόνην ἐν τῇ πάλῃ ἐκείνῃ τῇ ἀνίσῳ καὶ λυσσώδει, ἣν δι’ ἐμὲ τὸν ἐγωϊστὴν διεξήγαγε συντριβεῖσα ἐπὶ τέλους ἡ δύστηνος κόρη. Καὶ δὲν ἤρκει τοῦτο· ἔπρεπε νὰ τῇ καταφέρω ὡς τελευταίαν θανάσιμον πληγήν τὸν σαρκασμόν μου, δι’ ὅλον αὐτῆς τὸ ἅγιον μαρτύριον. Ἐπὶ τῆς κλίνης τοῦ θανάτου της τῆς ἱερᾶς, ἐκεῖ ἐν τόπῳ ξένῳ ἐκπνέουσαν δι’ ἐμὲ ἦλθον ἐγὼ ὁ ἄθλιος νὰ τὴν χλευάσω ὡς φιλάρεσκον.

Ἡ ἀπιστία μου εἶχεν ἤδη φθάσει εἰς τὰ ὅρια τοῦ κακουργήματος.

Οἱ ὀφθαλμοί μου ἦσαν πλήρεις δακρύων καὶ ἡ καρδία μου πλήρης μίσους κατ’ ἐμαυτοῦ τοῦ ἰδίου.

— Βέβαια ἐσκεπτόμην δάκνων τὴν χεῖρά μου ἐνῷ ἀνεγίνωσκον συγκεχυμένως, ἠγάπας μίαν κόρην, τὴν ἐγκατέλιπες ὅπως κοσμήσῃς σεαυτὸν δι’ ἐπιστήμης καὶ ὁ νέος πρὸς τὴν ἐπιστήμην