— Πρὸς ἐμὲ σαρκασμὸν Ἕκτωρ! Ἀφοῦ μ’ ἐγκατέλιπες, μὲ πλήττεις σήμερον διὰ σαρκασμοῦ σὺ διὰ τὸν ὁποῖον ἀφίνω τὴν ζωήν; μοὶ εἶπε κλαίουσα.
Πᾶς ἄλλος ἴσως θὰ ἐκάμπτετο· ἀλλ’ εἶχον καταληφθῇ ὑπὸ τοιαύτης δισπιστίας πρὸς τὰ γυναικεῖα δάκρυα ὥστε ἐμειδίασα.
— Ἀφίνετε τὴν ζωήν; εἶπον, ὑμεῖς ἥτις ἐπετύχατε ὅ,τι ἐπεδιώξατε, πλούσιον σύζυγον, ἀδάμαντας, πλῆθος θεραπόντων, πολυτελεῖς ἑσθῆτας καὶ τόσην εὐδαιμονίαν; Ἔλα δά! Καὶ ἔχετε τὴν ἀφέλειαν νὰ πιστεύητε ὅτι τὰ ρωμαντικὰ αὐτὰ δάκρυα δύνανται νὰ πιστευθῶσιν ὡς εἰλικρινῆ; ἀλλ’ αὐτὰ ἐφαρμόζονται μόνον εἰς τὰ μυθιστορήματα, κυρία μου.
— Πῶς φαίνεται ὅτι δὲν μὲ ἠγάπησες ποτὲ, εἶπεν ἡ Χάρις, Ἕκτωρ, σύ ἔφυγες, ἀγνοεῖς ὁποίας νύκτας καὶ ἡμέρας φρικώδεις διῆγον μόνη μακράν σου· ἀγνοεῖς ὅτι τὰς πρὸς σὲ ἐπιστολάς μου ἐκράτει ἡ μήτηρ μου καὶ κατέστρεφεν αὐτὰς ἵνα μὴ τὰς λάβῃς ὡς ἡ ἰδία ὕστερον μοὶ εἶπε διότι εἶχε συλλάβει κατὰ νοῦν τὴν ἐπίτευξιν τοῦ γάμου τούτου μετὰ τοῦ ἀπηνεστέρου ἐχθροῦ τοῦ πατρός μου, νομίζουσα ὅτι οὕτω μοὶ ἐδώρει τὸν πλοῦτον καὶ τὴν εὐτυχίαν· ἀγνοεῖς ὅτι ἄνευ τοῦ γάμου τούτου ὁ πατήρ μου θὰ ἐσύρετο εἰς τὰς φυλακὰς ἡτιμασμένος· ὅτι μοὶ ἀπέδειξεν δι’ ἐφημερίδος, ἐπὶ τούτῳ πλαστογραφηθείσης ὡς ὕστερον μοὶ ὡμολόγησαν, ὅτι ἐνυμφεύθης ἐν Βερολίνῳ, ὦ Θεέ μου, καὶ τί δὲν μοὶ ἔκαμαν ἵνα συγκατατεθῶ εἰς τὸν γάμον αὐτὸν τὸν ἀποτρόπαιον; Τὸ στῆθός μου κατὰ τοῦ ὁποίου κατέπιπτον τοιαῦται πληγαὶ δὲν ἀντέχει πλέον καὶ ἡ νόσος ἐνεφώλευσεν ἐν αὐτῷ καὶ ἀνεπτύχθη ταχεῖα. Εἶδος τέλος τὸν πατέρα μου συλλαμβανόμενον ἐν τῇ οἰκίᾳ μας ὑπὸ κλητήρων σταλέντων ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ δανειστοῦ του ὅπως ἀπαχθῇ εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τότε ἐν γνώσει πλέον ὅτι ἔμελλον ν’ ἀποθάνω προσηνέχθην εἰς τὴν θυσίαν.
Ὁ δήμιος οὗτος ὅστις ἦτο ὁ διώκτης τοῦ πατρός μου, μὲ ἠγάπα, ἦτο ἱκανὸς νὰ διαπράξῃ τὰ πάντα ὅπως μὲ συνδέσῃ πρὸς ἑαυτὸν καὶ ἐπέσπευδε διὰ τοῦ ἀπηνεστέρου τρόπου τὴν καταστροφήν. Ἕκτωρ, λάβε τὸ ἐπὶ τῆς τραπέζης ἐκείνης μικρὸν κλεῖθρον, λάβε, σὲ παρακαλῶ, πρὸς χάριν μου, ἄνοιξον τὸ κιβώτιόν μου ἐκεῖνο· ἐγὼ δὲν ἔχω πλέον δυνάμεις. Θὰ εὕρῃς ἐντὸς αὐτοῦ μίαν μέλαιναν πυξίδα· ἄνοιξον καὶ ἀνάγνωθι ὅ,τι περιέχει. Δὲν ἐπίστευον ὅτι ἤθελον σὲ ἰδεῖ πρὶν ἢ ἀποθάνω καὶ ἔγραφον ὅπως τὸ ἀναγνώσῃς τοὐλάχιστον μετὰ τὸν θάνατόν μου.
Τοιαύτη φρικώδης ἀποκάλυψις μοὶ ἐφάνη ὅτι ἀνέτρεψε περὶ ἐμὲ τὸν κόσμον. Μῖσός τι πρωτοφανὲς ἐγεννήθη ἐντός μου, μῖσος κατ’ ἐμοῦ τοῦ ἰδίου.
