Καὶ ἰδοὺ ὅτι ὁ ὅρκος ἐκεῖνος σχεδὸν ἐπληροῦτο.
Τοιαῦται συμπτώσεις χύνουσι τὸ ρῖγος εἰς τὰς φλέβας καὶ τῶν τελειοτέρων ὑλιστῶν.
— Κύριε, εἶπον πρὸς τὸν Ζ.... ψυχρῶς, ἡ σύζυγός σας κινδυνεύει· ἔχει ἀνάγκην ἀπολύτου ἠρεμίας ψυχῆς. Ἡ παρουσία σας ὡς νεονύμφου συζύγου ἴσως λίαν προσφιλοῦς ἢ τ’ἀνάπαλιν, δύναται νὰ τὴν συγκινήσῃ συνερχομένην εἰς βαθμὸν ἐπικίνδυνον διὰ τὴν ζωήν της. Ἀπέλθετε παρακαλῶ εἰς ἄλλο τι δωμάτιον καὶ μὴ ἐπανέλθητε ἐδῶ ἐὰν ἐγὼ δὲν σᾶς καλέσω.
— Ἀλλὰ ἰατρέ.... ἐτραύλισεν ὁ σύζυγος.
— Ἀπέλθετε σᾶς λέγω, τῷ εἶπον ἐκ δευτέρου μετὰ κεκρατημένης ὀργῆς ὡς πρὸς ἄνθρωπον ἀντιποιούμενον δικαιώματά μου τόσον ἱερά.
Ὁ σύζυγος ἐξῆλθε ψιθυρίζων.
Μείνας μόνος ἐχάραξα ἐν τάχει δύο λέξεις· καλέσας δὲ τὸν ὑπηρέτην τῷ ἐνεχείρισα τὴν συνταγὴν καὶ ἀνέμεινα τὸ φάρμακον.
Μετ’ ὀλίγας στιγμὰς ἡ Χάρις ὑπὸ τὴν ἐπίδρασιν δραστηρίου φαρμάκου ἤνοιγε τοὺς ὀφθαλμούς.
Ἤμην μόνος μετ’ αὐτῆς ἐν τῷ θαλάμῳ μόνος μετὰ παρέλευσιν ἐτῶν ὀκτώ.
Ἡ ἐπάνοδος τῆς ζωῆς ἐπανέφερεν ἐν ἐμοὶ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν μνησικακίαν μου. Τὸ βλέμμα μου ἔπεσε τυχαίως ἐπὶ δύο μεγάλων λαμπραδαμάντων βαρυτιμωτάτων κοσμούντων τὰ ὦτα τῆς νεονύμφου κόρης. Ἦτο βεβαίως ἓν ἐκ τῶν δώρων τοῦ πλουσίου μνηστῆρος, δι’ οὗ ἠγοράσθη ἡ καρδία της καὶ ἐπροδόθη τὸ τιμαλφέστερον τῶν αἰσθημάτων μου. Ὁ συνήθης πόθος πικροῦ σαρκασμοῦ.
Ἡ Χάρις ἤνοιξε τὰ γλυκύτατα ὄμματα καὶ περιέφερεν αὐτὰ ἀπὸ τῆς ὀροφῆς πρὸς τὸν παρ’ αὐτὴν τοῖχον καὶ ἐκεῖθεν πρὸς τὴν θύραν τοῦ θαλάμου. Μὲ εἶδεν· ἡ ζωὴ ἐκλονίσθη ἐντός της σφοδρῶς ἀλλὰ κατίσχυσεν. Ἡ ἔκπληξις ἤνοιξε τὰ χείλη της.... Ἐρύθημα χαρᾶς ἔθαψε ροδόχρουν τὸ ὠχρόν της πρόσωπον.
Ἡ στιγμὴ ἦτο κρίσιμος. Ὁ θάνατος ἵστατο πλησίον.
— Ἕκτωρ! μοὶ εἶπεν ἀσθενῶς, σὺ εἶσαι; σὺ, ἐδῶ, πλησίον μου!
Καὶ ἐλύθη εἰς δάκρυα ἀνακαθίσασα ἐπὶ τῆς κλίνης καὶ τείνουσα μοι μεθ’ ὁρμῆς τὰς δύο χεῖρας.
— Κυρία, τῇ εἶπον ψυχρῶς, μ’ ἐκάλεσαν κατὰ τύχην ὡς ἰατρόν σας. Μετέρχομαι τὸν ἰατρὸν καὶ ἦλθον ὅπως ἐνασκήσω τὸ ἐπάγγελμά μου ἤτοι ὅπως σᾶς ἐπισκεφθῶ καὶ λάβω τὴν ἀμοιβὴν τῆς ἐπισκέψεώς μου. Ἡ ἐπιστήμη μοὶ ἐπιτάττει νὰ σᾶς συστήσω ἠρεμίαν ψυχῆς.
