δότις τῶν ἱερωτέρων μου πόθων ὁ δὲ ἀνὴρ ἦτο ὁ διὰ τῶν χρημάτων του ἀγοράσας αὐτήν.
— Τί μὲ θέλετε, κύριε; ἠρώτησα ψυχρῶς τὸν σύζυγον.
— Ἄ! σεῖς εἷσθε ὁ ἰατρός; εἶπεν ἐγερθεὶς οὗτος καὶ σπεύδων πρὸς ἐμέ. Προφθάσατε, ἰατρὲ, παρακαλῶ, σώσατε τὴν σύζυγόν μου. Σώσατέ την. Φαντασθῆτε, χθὲς μόλις τὸ ἑσπέρας ἔγειναν οἱ γάμοι μας εἰς τὴν Σῦρον καὶ ἀνεχωρήσαμεν ἀμέσως διὰ νὰ ταξειδεύσωμεν.
Προσελθὼν ἔλαβον τὴν ἀριστερὰν χεῖρα τῆς Χάριτος, ἀφῄρεσα τὸ χειρόκτιον καὶ ἔψαυσα τὸν σφυγμὸν ἐνῷ ἐπέθετον τὴν ἄλλην ἐπὶ τοῦ μετώπου της.
Ἡ ἐπαφὴ ἐκείνη μοὶ συνέστειλε μετὰ πόνου τὴν καρδίαν ἐν τῷ στήθει μου. Ἐνόμιζες ὅτι λαβὴ σιδηρᾶ μοῦ ἀνέπτυξεν αὐτὴν αἰφνιδίως. Ἀλλ’ ἐκράτησα ἐμαυτοῦ. Πάσῃ θυσίᾳ ἔπρεπε νὰ μείνω ἀπαθὴς ἐνώπιον τοῦ συζύγου τῆς μνηστῆς μου. Ἀλλ’ ἐφοβούμην μὴ δὲν κατισχύσω τῆς θανασίμου ἐκείνης ταραχῆς μου καὶ ἀνεζήτουν ἤδη μέσον τι ἔστω καὶ ψευδῆ τινα πρόφασιν ὅπως μείνω μόνος μετὰ τῆς κόρης ἐκείνης.
Ἐν τῷ μεταξὺ τούτῳ ὁ σύζυγος ἐξηκολούθει λαλῶν, ἐνῷ ἐγὼ ἔκυπτον πρὸς τὸ στῆθος τῆς λιποθύμου ὅπως ἀκροασθῶ τοὺς παλμοὺς τῆς καρδίας της.
— Ἦτο τόσον καλὰ εἰς τὸ ἀτμόπλοιον, ἂν καὶ ἐζαλίσθη ὀλίγον, καὶ ὅμως μόλις ἀπεβιβάσθημεν εἰς τὸν Πειραιᾶ ἐκόπησαν τὰ γόνατά της, ἐσκοτίσθησαν οἱ ὀφθαλμοί της καὶ τὴν μετέφερα ἐδῶ εἰς τὸ προχειρότερον ξενοδοχεῖον ὅπου ἐλιποθύμησε καθ’ ὁλοκληρίαν.
Ἠγέρθην ὄρθιος· διέγνων ἀσφαλῶς καρδιακὴν πάθησιν ἐκ τῶν σπουδαιοτέρων.
Ἡ Χάρις ἐκινδύνευε νὰ μὴ ἐξυπνήσῃ πλέον.
Μικροῦ δεῖν ἀνελυόμην εἰς δάκρυα. Ἡ ἀνάμνησις τῆς προδοσίας της ἐξηλείφθη ἀκαριαίως ἀπὸ τοῦ νοός μου, ἐνώπιον τοῦ κινδύνου ἐκείνου τῆς ζωῆς της. Ἐπανῆλθεν εἰς τὴν μνήμην μου ἡ χαρίεσσα εἰκὼν τοῦ εἰκοστοῦ μου ἔτους, αἱ χλοεραὶ κοιλάδες τῆς ἐξοχῆς, ἔνθα ᾐσθάνθημεν ἐγὼ καὶ ἐκείνη τοὺς πρώτους τοῦ ἔρωτός μας παλμούς· ἀνεμνήσθην τῶν παιδικῶν γελώτων μας, τῆς ἀμερίμνου ἐκείνης εὐδαιμονίας μας, τῶν ἀνθέων δι’ ὧν ἐρραίνομεν ἀλλήλους, καὶ ἡ μνήμη μου ἐτόνισεν αἴφνης ὡς ἄλλη ἠχὼ τὸν ἀπαίσιον ἐκεῖνον πρὸ ὀκταετίας ὑπὸ τὰ ὑψηλὰ τοῦ κήπου της δένδρα προφερθέντα ὅρκον:
— «Σοὶ ὀμνύω εἰς τὸν ἀέρα αὐτὸν ποῦ ψιθυρίζει εἰς τὰς κορυφὰς τῶν δένδρων τούτων ν’ ἀποθάνω τὴν ἡμέραν καθ’ ἣν δὲν θὰ δύναμαι νὰ σοὶ ἀνήκω πλέον.»
