καὶ πάντοτε σαρκαστικὸς ὡς ἄνθρωπος ἀσμενίζων νὰ πιστεύῃ ὅτι οὐδεὶς εἶναι πλέον ἱκανὸς νὰ τὸν ἐξαπατήσῃ ἢ νὰ τὸν συγκινήσῃ ἐν τῷ κόσμῳ, ἠκολούθησα τὸν ξενοδόχον.
Διελθὼν δύο διαδρόμους, παρετήρησα εἰς τὸ βάθος τοῦ τελευταίου θύραν τινα ἠνεῳγμένην ἔξωθεν τῆς ὁποίας ἵσταντο ἐκ περιεργείας παρατηροῦντες τὰ ἐν τῷ θαλάμῳ δύο ὑπηρέται. Ἰδόντες με οὗτοι παρεμέρισαν.
Πρὶν ἢ πλησιάσω εἰς τὴν θύραν ἐκείνην ὁ ξενοδόχος ἐστάθη δείξας μοι αὐτήν.
— Ἐκεῖ εἶναι, ἰατρὲ, εἶπε καὶ ἔφυγε δρομαίως, ἴσως ἵνα ζητήσῃ καὶ ἄλλην ἰατρικὴν βοήθειαν.
Συγχρόνως ἤκουσα φωνὴν ἔρρινον ἄγνωστον ἐκ τοῦ δωματίου ἐκείνου:
— Χάρις ἔλεγεν ἡ φωνὴ, ἐξύπνα, δὲν μ’ ἀκούεις; ὦ Θεέ μου! Ποῖος τὸ ἐπερίμενεν αὐτὸ πάλιν!
Ἔφερα τὴν χεῖρα ἐπὶ τῆς καρδίας, ἥτις ἐσφυρηλάτει τὸ στῆθός μου ὡς σφύρα σιδηρᾶ καὶ ὥρμησα πρὸς τὴν θύραν. Βεβαίως θὰ ἤμην ὠχρότερος νεκροῦ.
Ἀλλ’ ἐκρατήθην. Μετὰ τρία ἢ τέσσαρα δρομαῖα βήματα, κατώρθωσα νὰ βαδίσω πάλιν βραδέως. Ἐχρειάσθην πρὸς τοῦτο ὑπερανθρώπινον δύναμιν.
Ὅση ὑπῆρχε ἐν ἡμῖν ἠθικὴ δύναμις κατενόουν ὅτι ἔπρεπε νὰ συγκεντρωθῇ, νὰ δεκαπλασιασθῇ ἐν ἀνάγκῃ πρὸς βοήθειάν μου. Ἔπρεπεν ἐπὶ ποινῇ ἐξευτελισμοῦ καὶ περιφρονήσεως νὰ μείνω ἀπαθὴς ὡς μάρμαρον ἐνώπιον τῆς γυναικὸς ἐκείνης καὶ τῶν ἄλλων τῶν περὶ αὐτήν.
Καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν θάλαμον.
Ἐπὶ τῆς κλίνης ἔκειτο ἐκτάδην καὶ ὑπτία νεαρὰ γυνὴ κάτωχρος καὶ ἰσχνὴ μὲ κεκλεισμένους ὀφθαλμοὺς, ὡς νεκρὰ, φέρουσα εἰσέτι ἐνδυμασίαν τοῦ ταξειδίου· ὁ πῖλός της ἔκειτο ἐρριμμένος ἐπὶ τῆς κλίνης πλησίον της· τὸ δὲ πρόσωπόν της ἦτο διάβροχον ἐξ ὕδατος ψυχροῦ δι’ οὗ βεβαίως θὰ εἶχον ἀρτίως ραντίσει αὐτὴν ὅπως συνέλθῃ ἐκ τῆς λιποθυμίας. Παρὰ τὴν κλίνην πρὸς τὸ μέρος τῆς κεφαλῆς ἐκάθητο ἐπὶ καθέδρας ἀνήρ τις μεσῆλιξ ἐξυρισμένος τὸν πώγωνα καὶ στρεφόμενος ἐπὶ τοῦ καθίσματός του ὡσανεὶ ὠθεῖτο ὁπὸ ἐλατηρίου, ὁτὲ μὲν πρὸς τὴν γυναῖκα, ὁτὲ δὲ πρὸς τὴν θύραν τοῦ θαλαμου, ἀναμένων βεβαίως τὴν ἰατρικὴν βοήθειαν.
Ἡ γυνὴ ἐκείνη ἦτο ἡ κόρη μεθ’ ἧς πρὸ ὀκταετίας ὠνειροπολήσαμεν καὶ ὡρκίσθημεν βίον αἰωνίου ἔρωτος, ἦτο ἡ Χάρις προ-
