ληναίαν, ἐνῷ τὸ ἀτμόπλοιον ἔσχιζε τὴν γαληνιαίαν θάλασσαν καὶ ἡ ψυχὴ παντὸς ἄλλου πλὴν ἐμοῦ ἐμαγεύετο ὑπὸ τοῦ κάλλους τῆς νυκτὸς, τὴν ἐπλησίασα μόνην ἱσταμένην ἐπὶ τοῦ καταστρώματος καὶ τῇ ἐψιθύρισα μεθυστικοὺς ἔρωτος λόγους ὅτε δ’ ἐν τῇ μέθῃ τῆς ἀπείρου καρδίας της ἔλαβον φίλημα παρθενικὸν καὶ ὅρκον αἰωνίου ἔρωτος, ἀφῆκα αἴφνης μέγαν καγχασμὸν κατασχίσαντά μοι ἐν πόνῳ τὴν καρδίαν καὶ τῇ εἶπον:
— Ἠπατήθης, κόρη μου· δὲν εἶμ’ ἐγὼ ἐκεῖνος τὸν ὁποῖον ζητεῖς. Ἐγὼ δὲν εἶμαι πλούσιος σύζυγος καὶ δὲν δύναμαι νὰ σοὶ προμηθεύσω τὰ πολυτελῆ κοσμήματα ἅτινα ὀνειρεύεσαι. Πώλησον τὰ φιλήματά σου ἀκριβώτερον, τὸ ἀξίζουν. Καλὴν νύκτα!
Καὶ καγχάζων ἠχηρότατα κατέβην εἰς τὸν θάλαμον τοῦ ἀτμοπλοίου, ἐνῷ ἐκείνη ἔπιπτε λιπόθυμος ἐπὶ τοῦ καταστρώματος, ἐμοῦ δὲ διέσχιζε τὴν καρδίαν θανάσιμον ἄλγος.
Ἐν τοιαύτῃ μισανθρωπίᾳ καὶ νόσῳ ἀδιαλείπτου σαρκασμοῦ ὅστις ἐμὲ πρῶτον κατακαίων ἔτηκε τὴν ζωήν μου ὑπούλως ὡς κηρόν, ἐπλανήθην περὶ τὰ παράλια τῆς Πελοποννήσου μέχρι Κερκύρας καὶ ἐκεῖθεν διαιπεραιωθεὶς εἰς Ἤπειρον μετέβην διὰ ξηρᾶς εἰς Ἀθήνας καὶ Πειραιᾶ ἵνα ἐπανέλθω εἰς Σῦρον.
Ἦτο ὀμιχλώδης γαληνιαία αὐγὴ φθινοπώρου καθ’ ἣν μετ’ ὀλίγας στιγμὰς ἔμελλον νὰ ἐπιβιβασθῶ εἰς τὸ ἀποπλέον διὰ Σῦρον ἀτμόπλοιον· ἐν τῇ προσδοκίᾳ τῆς ὡρισμένης τοῦ ἀπόπλου ὥρας καθήμενος ἔν τινι δωματίῳ ἑνὸς τῶν ξενοδοχείων τοῦ Πειραιῶς, ἔνθα εἶχον διανυκτερεύσει, ἀνεγίνωσκον βιβλίον τι, ἐνθυμοῦμαι δὲ καλῶς ὅτι ἦτο διατριβή τις περὶ καρδιακῶν νοσημάτων περιωνύμου τινὸς γάλλου ἰατροῦ καὶ φίλου μου πέμψαντός μοι αὐτὴν ἀρτίως τότε ἀναγνωσθεῖσαν ὑπ’ αὐτοῦ ἐν τῷ συγκροτηθέντι διεθνεῖ ἰατρικῷ συνεδρίῳ τῶν Παρισίων. Αἴφνης κτύποι ἐσπευσμένοι ἀντηχήσαντες ἐπὶ τῆς θύρας τοῦ δωματίου μου μὲ ἀπέσπασαν τῆς ἀναγνώσεως.
— Ἰατρέ! ἔκραξεν ἔξωθεν ἡ φωνὴ τοῦ ξενοδόχου, ἀνοίξατε, ἀνοίξατε.
Σπεύσας ἤνοιξα τὴν θύραν· εἶδον δὲ τὸν ξενοδόχον ὄρθιον ὄπισθεν αὐτῆς καὶ ἐπτοημένον.
— Τί τρέχει; τὸν ἠρώτησα.
— Μία νέα κυρία, νεόνυμφος, ἥτις ἔφθασε τώρα πρὸ ὀλίγου ἐκ Σύρου μετὰ τοῦ συζύγου της ἐδῶ, εἶναι ἀσθενὴς, ἐλιποθύμησεν, ἀποθνήσκει, σπεύσατε γρήγορα!
— Προχώρει τῷ εἶπον· σὲ ἀκολουθῶ.
Ἔχων ἐν ἐμοὶ ἀλλόκοτον προαίσθημα, ἀλλ’ ἀπαθὴς, σκληρὸς
