Ἰω. Γ. Φραγκιᾶς ἐν Σύρῳ «.... Ἤμην τότε εἰκοσαετής. Διέτρεχον τὴν ἡλικίαν καθ’ ἣν νομίζει τις ὅτι ἀρκεῖ νὰ λάβῃ εἰς χεῖρας τὸν κάλαμον ὅπως ἀναμορφώσῃ τὸν κόσμον· τὴν ἡλικίαν, καθ’ ἣν αἰσθανόμεθα ἐν ἡμῖν αὐτοῖς τὴν δύναμιν ἣν θὰ ᾐσθάνετο ἐν ἑαυτῇ, ἐὰν ᾐσθάνετο, ἀτμομηχανὴ ἑκατοντακισχιλίων ἵππων δυνάμεως, στερουμένη ἀντιστάσεως ἐφ’ ἧς νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν ἰσχύν της.
Τὸ κάλλος ἦτο ἡ θρησκεία μου.
Ἐβυθιζόμην εἰς ἐκστάσεις ἐνώπιον τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, πιστεύων τὸ κάλλος αὐτῆς ὡς πρᾶγμα πλῆρες μυστηρίου ἀπροσίτου εἰς τοῦ ἀνθρώπου τὰς ψυχρὰς ἐπιστημονικὰς ἐρεύνας. Ἔβλεπον τὸ κάλλος τοῦ ἄνθους καὶ γλυκὺς κατελάμβανε τὴν ψυχήν μου ρεμβασμὸς, διότι βαθύτατα ἐν αὐτῇ μοὶ ἐγεννᾶτο ἀόριστός τις ἰδέα ὅτι τὸ ἄνθος ἐκεῖνο εἶχε καὶ αὐτὸ συναίσθησιν τῆς ἰδίας ὑπάρξεως καὶ καλλονῆς, ὅτι ᾐσθάνετο τὸν περὶ αὐτὸ περικαλλῆ τῆς φύσεως διάκοσμον, οὗ ἀπετέλει μέρος ὡς καὶ ὁ ἄνθρωπος. Ἐπίστευον ὅτι μεγάλη τις ἄϋλος ὕπαρξις πληροῦσα τὰ πάντα διετέλει ἔν τινι πνευματικῇ σχέσει πρὸς τὸ ἄνθος, πρὸς τὸν ρύακα, πρὸς ἐμὲ ὅτι διὰ πάντων τῶν ὄντων τῆς φύσεως διήρχετο μυστήριον πνεύματός τινος ἀκαταλήπτου, ὑπερφυοῦς, καὶ διὰ τοῦτο πάντα τῆς φύσεως τὰ κάλλη εἶχον δι’ ἐμὲ ἄρρητον θέλγη-
