ὅτι ἀνεῦρε τὸν ἀπολεσθέντα υἱὸν ἐν τῷ προσώπου τοῦ φονέως, τὴν σύζυγον, τέλος, καὶ τὰ τέκνα ἅτινα θωπεύει καὶ καταφιλεῖ ἐπέχων ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης ἀπέναντι τούτων τὴν θέσιν τοῦ ἐκλιπόντος γονέως. Τὸ ψυχικὸν διὰ τοὺς Μανιάτας εἶναι ἀληθῶς σοβαροτάτη τελετή. Οὐδέποτε οἱ ἀδικηθέντες παραβαίνουσι τὸ ψυχικὸν, θεωροῦσι δὲ ἔκτοτε τὸν φονέα ἀληθῆ ἀδελφὸν καὶ προστατεύουσιν αὐτὸν κατὰ παντός. Ἐτέρωθεν δὲ οἱ συγγενεῖς τοῦ φονέως ἀναλαμβάνουσιν ἀπέναντι τῶν συγγενῶν τοῦ θύματος ὑποχρεώσεις σοβαρὰς καὶ πολυτρόπως ἐκδηλοῦσιν εὐγνωμοσύνης αἰσθήματα. Ἀπέχουσιν ὕβρεως, ἐπιδεικνύουσι ταπείνωσιν καὶ μεταμέλειαν, τιμῶσι τοὺς παθόντας ὅπως δήποτε, καὶ λαμβάνουσι τὰ ὅπλα ὑπὲρ αὐτῶν, κατ’ ἄλλων ἀγωνιζομένων. Αὐτὸς δὲ ὁ φονεὺς, ἀσκῶν ἐπὶ τῶν τέκνων τοῦ θύματος θετοῦ πατρὸς δικαιώματα, ἐκτελεῖ αὐτὰ μετὰ παραδειγματικῆς ἀφοσιώσεως καὶ πίστεως.
Τοιοῦτον λοιπὸν ψυχικὸν ἐπεδίωκον οἱ συγγενεῖς τῶν φονέων· ἀλλ’ ἡ ἀπαρηγόρητος χήρα, ἡ τιμῶσα τὸ γένος διὰ τῆς χηρείας, ἀσκοῦσα δὲ ἐπὶ τοῦ ψυχικοῦ ὑπέροχον θέλησιν, ἀπέστεργε τὰς φιλικὰς προτροπὰς καὶ ἀπέκρουε τὰς προτάσεις τοῦ συμβιβασμοῦ. Οὕτω δὲ παρῆλθον πέντε ἔτη καθ’ ἃ ἡ ἔρις ὑπῆρξεν ἀδιάλλακτος. Ἡ ἀδυσώπητος χήρα ἀπῄτει ἐκδίκησιν καὶ ἐξῆπτε τὰ πάθη διὰ θρήνων καὶ μοιρολογίων. Ἀλλ’ ἐπὶ τέλους φωτισθεῖσα ὑπὸ τῆς θρησκείας, ἤρξατο ἀποκλίνουσα πρὸς τὸν συμβιβασμὸν, καὶ εἰς ἔνδειξιν τῆς γνώμης διενοήθη νὰ διέλθῃ μόνη πρὸ τῶν οἰκιῶν τῶν φονέων, μεταβαίνουσα εἰς τὸ ἄνω χωρίον. Ἐμπνεομένη ὑπὸ ποιᾶς τινος φιλαυτίας, ἤλπισεν ὅτι θὰ συναντήσῃ ἐκεῖ δείγματα μετανοίας καὶ φιλικῆς δεξιώσεως. Ὁ ἐχθρὸς ὅμως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ εἰσηγητὴς τῶν κακῶν, ὁ διάβολος, ἔτυχεν ἐκεῖ, καὶ προσέθετο τὴν λύσιν τῆς φοβερᾶς τραγωδίας. Τὸ περίφημον μοιρολόγιον οὗ ἐμνήσθην ἀνωτέρω, διηγεῖται τί ἐπηκολούθησεν. Ὁ φονεὺς ἀκούσας αἴφνης ὅτι ἡ χήρα διήρχετο πρὸ τῆς οἰκίας αὐτοῦ καὶ νομίσας ὅτι διατηρεῖ ἔτι τὴν γνώμην ἀνένδοτον, ἐξῆλθεν εἰς τὴν εἴσοδον καὶ ἀπηύθυνε τῇ χήρᾳ ἀσυγχώρητον ὕβριν, σκληρὸν σαρκασμόν.
— «Καϋμένη Ληγοροῦ, τῇ εἶπε, τί φορεῖς τὰ μαῦρα καὶ μοιρολογᾷς; Ἔχομεν ἄνδρα καλλίτερον νὰ σοῦ δώσωμεν. Ἂν ἐσκο-
