καὶ ἀπὸ Νεαπόλεως μέχρι Μασσαλίας ἀνέπλει καὶ διήρχετο συχνάκις ταξειδεύων τὴν Μεσόγειον πρὸς ἀναζήτησιν τύχης βελτίονος κατόπιν ἐμπορικῶν ἀτυχιῶν. Τούτου ἕνεκεν εἶχε γνωρίσει πολλοὺς ναυτικούς. Ἡ οἰκία μας ὡς ἐγγὺς τῆς θαλάσσης ἀπέβαινε τὸ συνεντευκτήριον αὐτῶν. Τραχεῖς καὶ τολμηροὶ χαρακτῆρες, φυσιογνωμίαι ἡλιοκαεῖς καὶ ἄξεστοι, συνδυάζουσαι ἐν τούτοις τὴν ἀγριότητα τῆς θαλάσσης μὲ τὴν γλυκύτητα αὐτῆς, ὅλαι αἱ ποικιλίαι αὗται, κάτοπτρον τοῦ ναυτικοῦ βίου. συνηντῶντο ἑκάστην ἑσπέραν ἐν τῇ μικρᾷ μας αἰθούσῃ. Μόλις κατέπλεον τὰ πλοῖα αὐτῶν εἰς τὴν ἀκτὴν ἤρχοντο νὰ λάβωσι παρ’ ἡμῖν τὸν καφέ. Ἐν κύκλῳ εὐρυτάτῳ πολλάκις ἐγγὺς τῆς ἑστίας καθήμενοι, ἀπαύστως καπνίζοντες καὶ τὰ μακρά των κομβολόγια κρατοῦντες ἀνὰ χεῖρας διηγοῦντο τὰς θαλασσίους των περιπετείας, πλήρεις πάντοτε ἀγρίων σκηνῶν, ναυάγια, συγκρούσεις, τρικυμίας καὶ περιπετείας, ἐλπίδας καὶ πόθους, εὐχὰς καὶ βλασφημίας· Καὶ διηγοῦντο ταῦτα πάντα μετὰ τοσαύτης γλυκύτητος καὶ ἐπαγωγικότητος, μετὰ τοσούτων θελγήτρων, ὥστε συναθροιζόμενοι οἱ μικρότεροι ἐν μιᾷ γωνία τῆς αἰθούσης τοὺς ἠκροώμεθα μετ’ ἐνδιαφέροντος καὶ ἐτείνομεν προσεκτικοὶ τὸ οὖς μήπως ἀπολέσωμεν λέξιν τινα ἐκ τοῦ ὅλου. Καὶ τοσοῦτον εἴχομεν ἐθισθῇ εἰς αὐτοὺς καὶ τὰς διηγήσεις των, τοσοῦτον προσῳκειώθημεν πρὸς τὴν θέαν τῶν πλοίων, τῆς θαλάσσης καὶ τῶν κυμάτων της, ὥστε χωρὶς νὰ διαπλεύσωμεν εἰσέτι οὐδ’ ἅπαξ αὐτὴν κατέστημεν καὶ ἡμεῖς ναυτικοί, ὅτε δὲ ἀργότερον ἠνδρώθην, ἡ πρώτη μου ᾠδὴ ἦτο φωνὴ θαυμασμοῦ πρὸς τὴν θάλασσαν, ἄξεστος βεβαίως ἀλλ’ ἀληθής.
Μεταξὺ ὅλων αὐτῶν ἐνθυμοῦμαι πλοίαρχόν τινα ἑνὸς πάρωνος, μεθ’ οὗ ὁ πατήρ μου συνεδέετο διὰ στενοτέρας φιλίας. Το πλοῖόν του ἦτο παραδόξως πάντοτε μιλτοβαφές, ἡμεῖς δέ, παιδία τότε, τὸν ἐγνωρίζομεν διὰ τοῦ χαρακτηριστικοῦ τούτου. Μυστηριώδης φυσιογνωμία καὶ παραδόξου χαρακτῆρος ἄνθρωπος προσείλκυε τὸν φόβον καὶ τὸν θαυμασμόν μας. Ἦτο ἡλικίας τριάκοντα πέντε μόλις ἐτῶν, ὑψηλὸς τὸ ἀνάστημα, σοβαρὸς δὲ τὴν μορφὴν καὶ τὴν ἔκφρασιν, ἡλιοκαής, μὲ ἐκφραστικωτάτους ὀφθαλμούς, ἐν οἷς διεκρίνετο ἀπόχρωσίς τις βαθείας μελαγχολίας καὶ ἀσυνήθης λάμψις ἀγρία, ἥτις τὸν καθίστα ἐνίοτε φοβερόν. Τὸ βλέμμα του εἶχέ τι τὸ αἱματῶδες, ἀλλὰ μετὰ τοσαύτης γλυκύτητος συνεδυάζετο ἡ ἐν τῷ προσώπῳ διακεχυμένη πρόσθετος ἀγριότης, ὥστε ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ τὸν συμπαθήσῃ τις, ἐὰν τὸν παρετήρει καὶ ἐκ δευτέρου.
Καὶ ἤρχετο πάντοτε μόνος σχεδὸν καὶ αἰφνιδίως. Οὐδεὶς ἐφαίνετο ὅτι εἶχε γνῶσιν τῆς προσεχοῦς ἀφίξεώς του εἰμὴ ὁ πατήρ μου,
