ἑαυτῶν σέβας. Ὁ Ὦτος καὶ ὁ Ἐφιάλτης, οἵτινες ἐν τῇ θρασύτητι αὐτῶν καὶ αὐτοῦ τοῦ σκηπτοῦ τοῦ Διὸς περιεφρόνησαν, πρῶτοι ἀναφέρονται θύσαντες εἰς τὰς ἐν Ἑλικῶνι Μούσας, τρεῖς τότε οὔσας, τὴν Μελέτην, Μνήμην καὶ Ἀοιδήν[1].
Αἰ Νύμφαι, αἰ βοηθοῦσαι τὸν Τέραμβον ἐν τῇ νομῇ τῶν ποιμνίων του ὅπως ἀπολαμβάνωσι τῆς ἡδονῆς τῆς λύρας καὶ τοῦ αὐλοῦ του, καὶ χορεύουσαι ὑπὸ τὸν ἦχον τῶν μουσικῶν του ὀργάνων[2]· ἡ κοσμουμένη καὶ οὕτως εἰπεῖν ἀνανεουμένη φύσις διὰ τῶν θαυμασίων ᾀσμάτων τῶν Μουσῶν· ἔτι δὲ αἰ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς γῆς καλύπτουσαι νεφέλαι, ὅτε αἰ τοῦ Πιέρου θυγατέρες ᾄδουσαι διεφιλονείκουν πρὸς τὰς Μούσας τὴν μουσικὴν δάφνην[3], ἀνήκουσι μὲν εἰς μεταγενεστέρας παραδόσεις, ἀλλὰ διά τε τὴν ἑαυτῶν χάριν καὶ ἀφέλειαν, συνδεδεμένην οὖσαν μετὰ τοῦ πρὸς τὰς καλὰς τέχνας θερμοῦ ἔρωτος, ἀξιοῦνται νὰ κατέχωσι θέσιν μεταξὺ τῶν περὶ Ἀμφίωνος καὶ Ὀρφέως παραδεδομένων.
Δύσκολον ἀληθῶς εἶναι νὰ προσδιορίσωμεν τὸν χρόνον, καθ’ ὃν ἤρχισε ν’ ἀναπτύσσηται ἡ ἔμφυτος τῷ τῶν Ἑλλήνων χαρακτῆρι καλλιαισθησία. Τὰ Ἑλληνικὰ ὅμως ἀριστουργήματα τῶν ὑστερωτέρων καὶ ἱστορικωτέρων αἰώνων, τὰ ἀμίμημα προϊόντα τῶν Ἑλλήνων καλλιτεχνῶν, ὧν τὰ μέχρι τῆς σήμερον σωζόμενα λείψανα διεγείρουσι τὴν ἔκπληξιν καὶ τὸν θαυμασμὸν ἀπάσης τῆς πολιτισμένης ἀνθρωπότητος, ἀναγκάζουσιν ἡμᾶς νὰ πιστεύσωμεν ὅτι, ἂν οἱ Ἕλληνες κατὰ τοὺς μετὰ ταῦτα χρόνους ὑπερέβησαν πάντας τοὺς λαοὺς τῆς γῆς κατὰ τὴν φιλοκαλίαν καὶ φιλομουσίαν, βεβαίως κατὰ τὰς ἰδιότητας ταύτας ὑπερεῖχον πάντων τῶν συγχρόνων των καὶ κατὰ τοὺς ἀρχαιοτάτους χρόνους, περὶ ὧν ἐνταῦθα ὁ λόγος.
— Τοὺς ἀνθρώπους καθιστᾷ δυστυχεῖς ὄχι τόσον ἡ δυστυχία ὅσον ἡ δίψα τῆς εὐτυχίας.
— Δύο γυναῖκες εἶνε συμφιλιωμέναι ἐφ’ ὅσον διαφωνοῦν περὶ τῆς ἀξίας ἑνὸς ἀνδρός.
— Ὅταν ὁ ἀνὴρ δὲν νυμφεύεται, σημαίνει ὅτι δὲν θέλει· ὅταν ἡ γυνὴ δὲν ὑπανδρεύεται σημαίνει ὅτι δὲν δύναται.
