ροῦντο οἱ Ἕλληνες θαυμασίως ἀπετύπωσαν ἐν τοῖς ἀνεφίκτοις καὶ ἀπαραμίλλοις ἔργοις αὑτῶν, τοῖς τε διανοητικοῖς καὶ τοῖς τεχνικοῖς, ὡς παρὰ πάντων ἀναγνωρίζεται καὶ ἀνομολογεῖται.
Τὴν τοῦ καλοῦ αἴσθησιν, ἐν ᾖ διακρίνονται οἱ Ἕλληνες, παρατηροῦμεν οὐ μόνον κατὰ τοὺς νεωτέρους καὶ ἱστορικωτέρους χρόνους, ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτοὺς τοὺς ἀρχαιοτάτους καὶ μυθικωτέρους. Ὅπως ἀποδείξωμεν τοῦτο ἀρκεῖ ν’ ἀναφέρωμεν ὅτι περὶ τοὺς ἀρχαίους μύθους ἐνησμένιζον ἀσχολούμενοι οἱ σύγχρονοι τοῦ Φειδίου καὶ τοῦ Πολυκλείτου, ὧν ἡ πρὸς τὸ καλὸν τῆς φύσεως καὶ τῆς τέχνης αἴσθησις παρὰ πάντων ἀνομολογεῖται.
Τὸ ὑψηλόν, τὸ λαμπρόν, τὸ ἁβρόν, τὸ χαρίεν καὶ καθόλου πάντα τὰ εἴδη τοῦ καλοῦ ἀποτελοῦσι μίαν ἐκ τῶν πρώτων συνθηκῶν τῆς ἀποθεώσεως τοῦ Ὁμήρου, τοῦ τὴν ἀρχαιότητα ἀποτυπώσαντος καὶ ἐκπροσωποῦντος. Ἑκάστη τῶν παρ’ αὐτοῦ ἀναφερομένων θεοτήτων ἔχει ἰδίαν καλλονήν, παρ’ οὐδεμιᾷ θεότητι τῶν ἄλλων ἐθνῶν ἀπαντῶσαν. Τὸ μεγαλοπρεπὲς ἀνάστημα τῆς ὑψαύχενος καὶ λευκωλένου Ἥρας, οἱ λάμποντες ὀφθαλμοὶ τῆς γλαυκώπιδος Ἀθηνᾶς, τὰ ἐράσμια βλέφαρα καὶ ὁ ἐράσμιος κόλπος τῆς ἑλικοβλεφάρου καὶ εὐκόλπου Ἀφροδίτης, ἡ ἀνθηρὰ νεότης τοῦ ἀγλαομόρφου καὶ ῥοδόχρου Ἀπόλλωνος, ἡ ὑψηλὴ ἐμβρίθεια καὶ μεγαλοπρέπεια τοῦ βαρυγδούπου, ἀστεροπητοῦ, τερπικεραύνου, νεφεληγερέτου καὶ ὑψιβρεμέτου Διός, ἡ ἀνθηρότης τῆς Ἥβης, τῆς ὑπηρετούσης εἰς τὸ συμπόσιον τῶν θεῶν, καὶ ἡ κομψότης τῶν Χαρίτων, τῶν ἀσχολουμένων περὶ τὸν καλλωπισμὸν καὶ τὴν διακόσμησιν τῆς Ἀφροδίτης, ὁποίαν ἀντίθεσιν καταδεικνύουσι καὶ παριστῶσι πρὸς τὰς δυσκάμπτους μορφὰς τῶν αἰγυπτιακῶν θεοτήτων καὶ τὰς ἀλλοκότους συνθέσεις τῆς μυθολογίας τῶν ἀσιατικῶν ἐθνῶν! Εἶναι ἀληθές ὅτι ὁ Ὅμηρος καὶ οἱ ἄλλοι ποιηταὶ διεκόσμησαν τὰς μορφὰς τῶν Ἑλληνικῶν θεοτήτων· ἀλλ’ ἐπίσης ἀληθὲς εἶναι ὅτι ποιητής, ζῶν μεταξὺ ἔθνους, ἀμοιροῦντος πάσης καλαισθησίας, ἦτο ἀδύνατον νὰ δημιουργήσῃ ἀφ’ ἑαυτοῦ τόσον ὡραίας καὶ τόσον κομψὰς θεότητας. Ὁ Ὅμηρος παριστᾷ ἡμῖν τοὺς θεοὺς τῶν ὁμογενῶν του, καὶ ὅσον ὀλίγον πιστευτὸν εἷναι ὅτι ἐπενόησε θεότητά τινα κινουμένην τρόπῳ γελοίῳ εἰς τὸ συμπόσιον τῶν ἐθνῶν, χωρὶς νὰ ἔχῃ ἤδη εὕρει τὸν χωλὸν αὐτὸν θεὸν πανταχοῦ παρόντα ἐν τῇ τοῦ λαοῦ του μυθολογίᾳ, τοσοῦτο ὀλίγον εἶναι παραδεκτὸν καὶ ὅτι ἤθελέ ποτε ἐπινοήσει καὶ δημιουργήσει Ἀφροδίτας καὶ Χάριτας, ζῶν μεταξὺ
