Ἀριστείδης ΣπαθάκηςΟΙ Ἕλληνες, κατοικοῦντες χώραν, διακρινομένην κατὰ τὴν διαύγειαν τοῦ ὁρίζοντος, τὸ ἀνέφελον τοῦ οὐρανοῦ, τὴν καθαριότητα τῆς ἀτμοσφαίρας, τὴν εὐκρασίαν τοῦ ἀέρος καὶ τὴν ποικιλίαν τοῦ ἐδάφους, περιλαμβάνοντος ποῦ μὲν χαριεστάτας κοιλάδας, ποῦ δὲ σύσκια καὶ ὀρνιθοτρόφα δάση, ποῦ δὲ νήσους τερπνοτάτας, ποῦ δὲ ὡραίους θαλασσίους κόλπους καὶ ποταμοὺς ἀργυροδίνας, δὲν ἠδύναντο νὰ μένωσιν ἀναίσθητοι εἰς τὴν ἐπίδρασιν τοῦ περιβάλλοντος αὐτούς, καὶ τὰς αἰσθήσεις αὐτῶν διηνεκῶς προσβάλλοντος φυσικοῦ κάλλους. Ἡ συχνὴ θέα τῶν ἀνθηφόρων λειμώνων, τῆς γαληνίου ἢ κυματιζούσης θαλάσσης, τῶν ἡσύχως ἢ ὁρμητικῶς ῥεόντων ποταμῶν, τῶν ὑψικόμων ὀρέων, τοῦ μεγαλοπρεπῶς ἀνατέλλοντος καὶ δύοντος ἡλίου, ἔτι δὲ ἡ διηνεκὴς ἀκρόασις τῶν ῥοχθούντων κυμάτων, τῶν κελαρυζόντων ὑδάτων, τῶν μελῳδικῶς ἠχούντων ἀνέμων, τῶν θροούντων δένδρων καὶ τῶν κελαδούντων πτηνῶν, ἐπλήρου τὴν ψυχὴν τῶν Ἑλλήνων τοῦ τε ὀπτικοῦ καὶ τοῦ ἀκουστικοῦ κάλλους. Τούτου ἕνεκα οἱ Ἕλληνες, ὅπως ἀπέβησαν οἱ ὡραιότατοι, οὕτως ἀπέβησαν καὶ οἱ φιλοκαλώτατοι καὶ φιλομουσότατοι πάντων τῶν ἀνθρώπων. Τὴν ἰδέαν τοῦ καλοῦ, ἧς ἐνεφο-
