διότι οὕτως ἢ ἄλλως ὀφείλει ἡ κοινωνία νὰ τὰς προλαμβάνῃ, διότι αἱ ἀπελπιστικαὶ αὐτοκτονίαι ἀδύνατον νὰ μὴ φέρωσι πρὸ αὐτῶν ἢ σὺν αὐταῖς ἐπὶ τέλους καὶ τοὺς φόνους ἢ τὰς δολοφονίας τῶν ἀδικούντων, ἢ τῶν αἰτίων τῆς ἀπελπισίας των ἐν κοινωνίᾳ ὅπου τὸ ἄδικον πανταχοῦ βασιλεύει καὶ ἡ δικαιοσύνη διάκειται εἰς ἐντελῆ νεκροφάνειαν.
Δὲν εἶνε ἡ πρώτη φορὰ ὅπου ἠγέρθη εἰς τὸν κόσμον τὸ ζήτημα, ἐὰν ἡ αὐτοκτονία εἶνε ἔκτακτος εὐγενὴς φιλοτιμία, μία ἀληθὴς ἀνδρία ἢ μία ἀνανδρία, ἡ ἐσχάτη κατάπτωσις τῆς ψυχῆς καὶ τὸ ἔσχατον καταφύγιον τῶν δειλῶν καρδιῶν.
Αἱ ἰδέαι διαφέρουσι καὶ αἱ πλεῖσται αὐτοκτονίαι λογικῶς δικαιολογοῦνται.
Ἡ διατάραξις τῶν φρενῶν μένει κατὰ μέρος. Αὕτη ἐν τῇ ψυχολογίᾳ συνήθως θεωρεῖται οἰκογενειακὴ πρόφασις.
Ὁ Πλίνιος λέγει, ὅτι «δέν ὑπάρχει μεγαλειτέρα εὐτυχία εἰς τὀν ἄνθρωπον ἐκείνης, νὰ δύναται νὰ δίδῃ εἰς ἑαυτὸν τὸν θάνατον, ὅταν ἐπιθυμῇ». Ὁ Σενέκας λέγει, «τὸ τραγικὸν εὑρίσκεται παντοῦ, εἶνε δὲ ἓν τῶν θείων ἀγαθῶν νὰ μὴ δυνάμεθα νὰ ἀφαιρέσωμεν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον τὴν θέλησιν ν’ ἀποθάνῃ ὅταν ἐπιθυμῇ. Παρουσιάζονται χίλιοι διαφορετικοὶ δρόμοι πρὸς αὐτὸν ὅπως ἐξέλθῃ τοῦ κόσμου τούτου». Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος λέγει: «Αἱ χριστιαναὶ οὐδέποτε ἐμιμήθησαν τὴν Λουκρητίαν, δὲν ηὐτοκτόνησαν, δὲν ἡμάρτησαν ἐκδικούμεναι ἐφ’ ἑαυτῶν τὸ ἁμάρτημα τῶν ἄλλων. Ἐπαρκεῖ πρὸς αὐτὰς νὰ διατηρῶσιν ἐντὸς αὐτῶν τὴν δόξαν τῆς ἁγνότητος, τὴν μαρτυρίαν τῆς συνειδήσεώς των καὶ τὸ ἄσπιλον αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ». Καὶ ὅμως ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος εἰς τὸ περὶ αὐτοκτονιῶν, παραδέχεται ἐξαιρέσεις, αἵτινες δὲν εἶνε δυσάρεστοι πρὸς τὸν Θεόν. Ὁ τρόπος δι’ οὗ ηὐτοκτόνησεν ὁ Σαμψών, λέγει, δὲν δυσηρέστησε τὸν Θεόν. Τῆς αὐτῆς ἰδέας εἶνε καὶ ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος διὰ τὴν ἁγίαν Πελαγίαν, ἥτις ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ δωματίου τοῦ οἴκου της καὶ ηὐτοκτόνησεν, ὅπως ἀποφύγῃ τοῦ διοικητοῦ τῆς Ἀντιοχείας τὴν βιαιοπραγίαν. Ἡ μήτηρ καὶ αἱ ἀδελφαί της ἐπίσης θαυμάζονται διότι ηὐτοκτόνησαν ὑπὲρ τοῦ χριστιανισμοῦ.
Ἀλλ’ εὑρίσκομεν τὸ ὕψος τῆς αὐτοκτονίας εἰς ἐκείνην τοῦ Ἰουδαίου Ραζιά. Ἀναγνώσατε τοὺς Μακαβαίους. Ἡ τοῦ Ραζιὰ εἶνε τριπλῆ αὐτοκτονία ἐντός τινων ὡρῶν. Διεπεράσθη διὰ τοῦ ξίφους του· καὶ δὲν ἀπέθανε. Ὅταν ὁ ἐχθρὸς εἰσῆλθεν ἐντὸς τοῦ οἴκου του ὁ Ραζιὰ ἑρπόμενος ἔφθασεν εἰς τὸ παράθυρον καὶ κατώκαρ ἐρρίφη ἐκ τοῦ ὕψους του. Ἐπέζησεν, ἠγέρθη, καὶ ἀνοίγων τὴν κοιλίαν του καὶ ἕλκων τὰ ἔντερά του παρεκάλει τὸν Θεὸν νὰ το
