Κ’ ὁλόϊσα ’ς ταὶς καρδιαὶς πηγαίνουν,
Ἀλάθευταις σαϊτιαίς.
Καί γίνοντ’ ἀλυσίδες, δένουν,
Κι’ ἀνάβουνε φωτιαίς·
Ἀπὸ τὰ μαῦρα μάτια βγαίνουν
ᾙ ὁλόχρυσαις ματιαίς.
Ἀπ’ ταὶς καρδιαίς, τρυγόνες σκλαβωμέναις,
Γεννιῶνται οἱ στίχοι, μαγικά πουλιά,
Καὶ φτερουγίζουν ἴσα ’ς ταὶς παρθέναις,
Νὰ βροῦν τροφή, χαϊδέμματα, φωλιά·
Ἀπ’ ταὶς καρδιαίς, τρυγόνες σκλαβωμέναις,
Γεννιῶνται οἱ στίχοι, μαγικὰ πουλιά.
Καὶ φτερουγίζουν ἴσα ’ς ταὶς παρθέναις
Νὰ βροῦν τροφή, χαϊδέματα, φωλιά,
Κι’ αὐταὶς πονετικαὶς καὶ ξεγνοιασμέναις
Ἀνοίγουν ’σὰν κλουβὶ τὴν ἀγκαλιά·
Ἀπ’ ταὶς καρδιαίς τρυγόνες σκλαβωμέναις,
Γεννιῶνται οἱ στίχοι, μαγικὰ πουλιά.
Καὶ αὐταῖς πονετικαὶς καὶ ξεγνοιασμέναις
Ἀνοίγουν σὰν κλουβὶ τὴν ἀγκαλιά,
Καὶ νά! μεθοῦν, τρελλαίνουν ταὶς παρθέναις
Μὲ τὴ ζαχαροστάλαχτη λαλιὰ
Οἱ στίχοι μας, τὰ μαγικὰ πουλιά!
