Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
271
’Σ τοῦ Παραδείσου τὴν αὐγὴ,
Ὦ Ἄγγελε, μὴ φεύγῃς, στάσου
Καὶ καρτεροῦν τὰ θαύματά σου
Κι’ ἄλλοι νεκροὶ ἐδῶ ’ς τὴ γῆ!
Βαθειὰ κοιμοῦνται πεθαμμένες,
Μέσα στοὺς τάφους των κλεισταίς,
Πίστις κι’ Ἀγάπη, δύο παρθέναις,
Θεὲς τῆς γῆς λαχταρισταίς.
Στάσου, καὶ κύλα τὸ λιθάρι,
Λύσε τὸν ὕπνο τὸ βαθύ,
Ὁ κόσμος ὅλος φῶς καὶ χάρι
Μαζῆ μ’ αὐταὶς ν’ ἀναστηθῇ!
Στάσου, καὶ κύλα τὸ λιθάρι
Ποῦ κλεῖ τοὺς τάφους των βαρειά,
Ν’ ἀνθίσῃ ὁ κόσμος καὶ νὰ πάρῃ
Νιότη, ζωή, παρηγοριά!
Καὶ τῶν λαῶν τὴν πέτρα κύλα
Ν’ ἀναστηθῇ ἡ Ἐλευθεριά,
Καὶ διῶξε τὴ Σκλαβιὰ τὴ σκύλα,
Διῶξε ἀπὸ κάθε γῆς μεριά.
Εἰς τὸ λεύκωμα τῆς δεσποινίδος Ἀλ. Θ. Ο.
1
Ἀπὸ τὰ μαῦρα μάτια βγαίνουν
Ἡ ὁλόχρυσαις ματιαίς,
Κ’ ἴσα ὁλόϊσα πηγαίνουν,
Ἀλάθευταις σαϊτιαίς·
Ἀπὸ τὰ μαῦρα μάτια βγαίνουν
Ἡ ὁλόχρυσαις ματιαίς.
