κομψότερον τὰς ἀδελφὰς αὐτῶν· εἰσφέρουσι καθ’ ἑκάστην τὴν κτηθεῖσαν καλαισθησίαν ὅπως τὸ ἡμερομίσθιόν των.
Δὲν ἐπιχειροῦμεν ἐνταῦθα ν’ ἀναλύσωμεν ἂν καὶ παρ’ ἡμῖν ἡ πολυτέλεια, ἐξ ἧς καὶ ἐν ᾗ ζῶσιν αἱ ῥάπτριαι, δὲν ἐξεγείρῃ παρ’ αὐταῖς τὴν δίψαν τῆς ἀποκτήσεώς της· ἂν ὁ πλοῦτος, οὗ ἐφάπτονται αἱ χεῖρές των, δὲν κατατρίβῃ τοὺς χαρακτῆρας αὐτῶν· ἂν τὰ μεταξωτὰ καὶ τὰ σηρικὰ καὶ τὰ βελοῦδα ἐφ’ ὧν κύπτουσιν ἀπὸ πρωΐας δὲν περιπετῶσι τὴν νύκτα περὶ τὸ προσκεφάλαιόν των ἐν τῷ πενιχρῷ δωματίῳ· ἂν ἡ διαφθορὰ — ἡ ἐπιδημία τῶν ψυχῶν — δὲν διαδίδεται ὡς πᾶσα ἐπιδημία ἐκ τῆς συμπυκνώσεως ἐν μιᾷ αἰθούσῃ ἄνευ ἐποπτείας αὐστηρᾶς· ἂν αἱ χεῖρές των δὲν ἐργάζωνται πάντοτε ὅπως ἐνδύσωσι ἁγνὰ σώματα πιστῶν συζύγων, καὶ πολλάκις λάθρα καὶ πονηρῶς ψιθυρίζουσι παρακεκινδυνευμένα οἰκογενειακὰ ἀνέκδοτα· ἂν ἡ ὁδὸς ἔξω καὶ αἱ ἅμαξαι καὶ ἡ ἐπ’ αὐτῆς ἐποχουμένη ἀναιδὴς πολυτέλεια δὲν συμπληρῶσι διὰ κακοῦ παραδείγματος τὴν ἰλιγγίασιν· ἂν ἀποκαμοῦσαι νὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν πολυτέλειαν τῶν ἄλλων δὲν ἀποφασίζωσι τέλος νὰ ἐργασθῶσι καὶ διὰ τὴν ἰδικήν των· ἂν δὲν ὀλισθαίνωσι, δὲν πίπτωσι.
Ταῦτα εἶνε ἀντικείμενον ἄλλης μελέτης. Ἀλλ’ ἐνταῦθα σημειοῦμεν μόνον ὅτι τὸ ἔδαφος τῶν ῥαπτικῶν καταστημάτων παρ’ ἡμῖν δὲν εἶνε τόσον ὀλισθηρὸν ὅσον ἀλλαχοῦ, ὅτι ἡ κοινωνικὴ ἡμῶν κατάστασις δὲν ἐξωθεῖ εἰς ἀποστασίαν ἐκ τῆς οἰκογενειακῆς ἑστίας τὰς ἐκ τῶν χειρῶν των ποριζομένας τὸν ἄρτον αὐτῶν νεάνιδας, ἀρκοῦσαν χειραφέτησιν θεωρούσας ἤδη ὅτι δὲν μένουσι τεθαμμέναι ἐν τῷ μυχῷ τοῦ πατρικοῦ οἴκου, ἀλλ’ ἐξέρχονται, διέρχονται διὰ τοῦ πλήθους, μεταβαίνουσι πρὸς ἀναζήτησιν ἐργασίας.
Ἡ μόρφωσις λοιπὸν καὶ παρ’ ἡμῖν ἐργατικῆς τάξεως γυναικῶν πρέπει προστατευτικῶς νὰ ἐνθαρρύνονται ὑπὸ τῆς κοινωνίας. Αἱ ἐργάτιδες εἶνε τὸ ἥκιστα ἐπιβλαβὲς προϊὸν τῆς πολυτελείας.
Τὸ ἥκιστα ἐπιβλαβές. Μόνον; Αἱ ῥάπτριαι καὶ αἱ ἄλλαι ἐργάτιδες τῶν κλωστηρίων, μεταξουργείων, πιλοποιείων, τοῦ ἐργαστηρίου τῶν ἀπόρων γυναικῶν συναπαρτίζουσι κατὰ μι-
