Ἀλλὰ μέχρις ὅτου καταστῇ ἱκανὴ νὰ κερδαίνῃ δύο δραχμὰς τὴν ἡμέραν ὁποίαν ὀδυνηρὰν καὶ ἀθλίαν μαθητείαν διῆλθε! Ποσάκις ἐπέστρεψε μὲ κενὰς τὰς χεῖρας, ἄνευ λεπτοῦ, ὅτε ἦτο μικρὰ καὶ ὡς μόνην ἀμοιβὴν ἐλάμβανε μίαν δεκάραν ὅτε ἐπήγαινε φορέματα ἐκ τοῦ καταστήματος εἴς τινα οἰκίαν. Ὣ! τί τρομερὰς νύκτας διῆλθον τότε!
Ἀλλ’ αὐτὰ παρῆλθον· κατὰ μικρὸν ἀπὸ 50, 80 λεπτῶν, ἀπὸ μιᾶς δραχμῆς τὸ ἡμερομίσθιον αὐτῆς ἀνῆλθεν εἰς δύο δραχμάς. Τώρα ἡ ἀσθενὴς μήτηρ δὲν ἐργάζεται πλέον· δύναται ν’ ἀσθενῇ ἡσύχως· τώρα ἔγεινεν ἡ κόρη μήτηρ· καὶ πόσον γενναία! ἡ ψυχή της ἐστομώθη ἐν τῇ δυστυχίᾳ, ἡ ἐργασία ἡ ἀφοσίωσις, περιεθωράκωσε τὴν τιμήν της, καὶ ὅταν τῇ ψιθυρίζουν κατὰ τὴν διάβασίν της τὴν πρωΐαν ἢ τὴν ἑσπέραν, λέξεις χυδαίως φιλόφρονας, πόσον μακρὰν εἶνε ὁ νοῦς της ἀπὸ αἰσθήματα τῶν ὁδῶν καὶ βλέμματα αὐθάδη!
Ἄλλαι εἰσὶν ὀρφαναί· ἐργάζονται μόνον δι’ ἑαυτὰς ἢ ἂν ἔχωσι μητέρα πλύνει καὶ αὐτῇ ἢ πλέκει περιπόδια· διὰ τοῦτο δὲν ἀγρυπνοῦσι τὴν νύκτα, δὲν ἐκνευρίζονται ὑπὸ τῆς ἐργασίας· ὅταν δὲ μάθωσι καλὰ τὸ ἔργον των, ἀποσύρονται εἰς τὴν ἀπόκεντρον συνοικίαν των, προσκολλῶσιν ἓν φιγουρίνι, ἔκ τινος περιοδικοῦ τοῦ συρμοῦ, ἔξω τοῦ παραθύρου των καὶ ἀνακηρύττονται μοδίστραι διὰ τὰ φορέματα τῆς γειτονείας.
Ἄλλαι εὐτυχέστεραι, ἀντιστρόφως πρὸς τὰ πτηνὰ τὰ μεριμνῶντα περὶ τροφῆς μόνον καὶ οὐχὶ περὶ ἐνδυμασίας, δὲν ἐργάζονται διὰ νὰ ζήσουν, ἀλλὰ διὰ νὰ ἐνδυθῶσιν. Ὑπάρχουσιν ἄλλαι χεῖρες, χεῖρες ἀνδρικαί, ἐργαζόμεναι διὰ τὸν ἀρτοπώλην καὶ τὸν παντοπώλην· αὐταὶ ἐργάζονται διὰ τὴν προῖκά των καὶ ὅ,τι κερδίζουσι μεταβάλλεται εἰς λευχείματα, ἐσθῆτας, περιπόδια, τρίχαπτα, ταινίας, ἐπιμελῶς τοποθετούμενα ἐντὸς παλαιοῦ κιβωτίου, μέχρις οὗ ἀγορασθῆ καινουργὲς διὰ τῶν αὐτῶν χρημάτων.
Ἐργάζονται μετὰ παλμῶν διὰ τὸ μέλλον των, τὸ ὁποῖον ἐνδομύχως εὔχονται νὰ εἶνε ὅσον ἔνεστι ὀλιγώτερον μέλλον καὶ περισσότερον παρόν. Καὶ διατί ὄχι; Ἀφ’ οὗ διέρχονται τόσα νυμφικὰ φορέματα διὰ τῶν χειρῶν των, δὲν εἶνε δίκαιον νὰ διέλθωσι καὶ τὰ ἰδικά των; Καὶ ἐπὶ τέλους ἀξιοῦνται ἑνὸς τῶν
