καὶ ὅταν τὴν ἑσπέραν, μετὰ ἑνδεκάωρον ἐργασίαν ἐν τῷ καταστήματι καὶ μιᾶς ὥρας μόνον ἀνάπαυλαν, σχολάζουσιν, οὐδὲν λείπει ἐκ τοῦ σχολάσματος παρθεναγωγείου, οὔτε ἡ πρὸ τῆς θύρας συνώστισις, οὔτε ἡ ἐκ τῆς ἀποτινάξεως τοῦ καμάτου καὶ τῆς ἀνακτήσεως τῆς ἐλευθερίας ἀγαλλίασις, οὔτε ὁ βόμβος καὶ ἡ ὁρμητικὴ ἔξοδος ὡς μελισσῶν ἀνοιγομένης τῆς κυψέλης, οὔτε ἡ βιαία κίνησις τῆς γλώσσης καὶ τοῦ σώματος μετὰ δέσμευσιν ἐπὶ ξυλίνου θρανίου, οὔτε ὁ πολιὸς πατὴρ ἢ ἡ γραῖα μήτηρ, ἢ ὁ ἀδελφὸς, οἱ ἀναμένοντες ἔξω τῆς θύρας ὅπως ὁδηγήσωσιν αὐτὰς οἴκαδε.
Αἱ πολλαὶ τῶν ῥαπτριῶν εἰσὶν ἐνδεεῖς· πολλῶν τὸ χαμόγειον πληροῖ τὸ θλιβερὸν ἐκεῖνο ψῦχος, τὸ μέχρι τῆς καρδίας εἰσδύον, τὸ μαρτυροῦν τὴν ἔλλειψιν ἀνδρὸς ἐν τῇ οἰκογενείᾳ· ὁ πατὴρ ἀπέθανεν ἢ εἶνε ἀνάπηρος· ὁ ἀδελφὸς ἢ εὐγῆκε κακὸς ἢ ἐνυμφεύθη καὶ μεριμνᾷ περὶ τῆς νέας του οἰκογενείας ἐγκαταλείπων εἰς τὴν τύχην της τὴν παλαιάν. Καὶ ἡ κόρη ἡ μὴ γενομένη γυνὴ ἔτι, ἀναλαμβάνει νὰ γείνῃ ἀνήρ. Πολλάκις ἔχει καὶ μικρὰ ἀδέλφια, καὶ ὀλίγοι ἠξεύρουν τί ἀπαιτοῦνται διὰ ν’ ἀνατραφοῦν τὰ μικρὰ παιδία, καὶ πόσον σπαραξικάρδιον εἶνε νὰ τὰ βλέπῃς τρέμοντα καὶ παρατηροῦντά σε, ὡς νεόσσια, μὲ βουλιμιῶντα, ἱκετευτικὰ βλέμματα.
Ἀλλ’ ἡ κόρη, ἡ ῥάπτρια, τὰ ἐξοικονομεῖ ὅλα. Δι’ αὐτῆς ἔχει ἔλαιον ὁ λύχνος, τίθεται ἐπὶ τοῦ μικροῦ πυραύνου ἡ χωματίνη χύτρα, καὶ ἀφ’ οὗ ἐκδιωχθῇ τὸ ῥῖγος καὶ ἡ πεῖνα, φαιδρύνεται ὀλίγον τὸ κατηφὲς ὑπόγειόν των.
Οἱ ταλαίπωροι ὅμως δάκτυλοί της, οἱ νυχθημερὸν κινούμενοι, οἱ ταλαίπωροι ὀφθαλμοί της οἱ νυχθημερὸν κόπτοντες ἐπὶ τοῦ ῥαψίματος — διότι διὰ νὰ ἐπαρκῆ εἰς τὰς δαπάνας ἐργάζεται καὶ τὴν νύκτα — κουράζονται, ἀποκάμνουν, καὶ θὰ ἐσταμάτων ἄκαμπτοι, καὶ θὰ ἔκλειον βαρεῖς, εἰ μὴ ἡ ἥσυχος ἀναπνοὴ τῶν ὑπνούντων ἀδελφίων της καὶ τῆς ἀποκοιμηθείσης τέλος ἀσθενοῦς μητρὸς ἐψιθύριζε μέχρι τοῦ βάθους τῆς ψυχῆς αὐτῆς·
— Κοιμούμεθα διότι ἀγρυπνεῖς σύ· δὲν τρέμομεν διὰ τὸ ψωμὶ τῆς αὔριον διότι θὰ τὸ προμηθεύσῃς σύ· ζῶμεν διότι ἐργάζεσαι σύ.
Καὶ ἐργάζεται καὶ ἐγκαρτερεῖ.
