ἢ τὴν ἀσκεπῆ κεφαλὴν καὶ εἰς πλεξίδα καταρρέουσαν ἢ διὰ κτενὸς συγκρατουμένην κόμην.
Εἶνε τόσον χαρίεσσαι, ὥστε ἀπορεῖ τις πῶς μὲ ποιάν τινα τῆς κόμης ἀνάδεσιν καὶ μόνην τὴν ἄσπιλον καθαριότητά των κατορθοῦσι νὰ ἐπιδεικνύουσι τοιαύτην καλαίσθητον φιλαρέσκειαν.
Εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν κρατοῦσι μικρόν τι δέμα περιτετυλιγμένον διὰ χειρομάκτρου ἢ ἐφημερίδος. Εἶνε τὸ ψωμί των· τὸ λιτὸν αὑτῶν γεῦμα θὰ συμπληρώσῃ πέντε λεπτῶν τυρίον ἢ ἐλαῖαι ἐκ τοῦ παντοπωλείου τὴν μεσημβρίαν.
Αἱ ταλαίπωροι! ἆ! ὄχι ταλαίπωροι. Τὴν πτωχίαν αὑτῶν φέρουσι γενναιότατα καὶ ἀξιοπρεπέστατα καὶ καθ’ ὁδὸν, ὡς νὰ τὴν ἐγκατέλιπον ἐν τῇ πτωχῇ οἰκίᾳ των καὶ μὴ τὴν παρέλαβον μεθ’ ἑαυτῶν, οὔτε τὴν δειλίαν της αἰσθάνονται οὔτε τὴν περιδεῆ συστολήν της. Τοὐναντίον γελῶσι καὶ ἀστειεύονται, περιέργως, ἀνησύχως στρέφουσαι τὴν κεφαλήν, ἄλλαι χαμαὶ νεύουσαι τοὺς ὀφθαλμοὺς, ἀλλὰ πονηρῶς ὄπισθεν τῶν βλεφαρίδων κρατοῦσαι τὸ βλέμμα καὶ παρατηροῦσαι δίχως νὰ βλέπωσι.
Αἱ ὡραιότεραι βαδίζουσιν εἰς τὸ μέσον τῆς ἐπὶ τῆς γραμμῆς πεντάδος ἢ ἑξάδος, ἄρχουσαι τοῦ ὁμίλου των, ὑψαύχενες, εὐθυτενεῖς, εὐτυχεῖς, διότι τὴν καλλονήν των ἐπιβεβαιοῖ εἰς αὐτὰς καθ’ ἑκάστην οὐ μόνον ὁ μικρὸς στρογγύλος καθρέπτης, ὁ κρεμάμενος εἰς τὸν τοῖχον καὶ κρυπτόμενος μετὰ στοργῆς εἰς τὸ θυλάκιον, ἀλλὰ καὶ τὸ θαυμαστικὸν ἐπιφώνημα τοῦ ὑπαλλήλου τοῦ ἐμπορικοῦ, ὅπερ τὰς συγκινεῖ ἡδέως ἐν ᾧ δῆθεν τὰς ἐξοργίζει.
Ὤ! ἔχουν δίκαιον νὰ εἶνε εὐτυχεῖς διὰ τὴν καλλονήν των αἱ δυστυχεῖς! Ἡ καλλονὴ εἶνε τὸ ὕψιστον ἰδανικὸν καὶ τῶν ἡγεμονίδων, καὶ νὰ μὴν εἶνε τῶν πτωχῶν αὐτῶν κορῶν, ὧν ὁ μόνος πλοῦτος εἶνε αἱ καλλίτεχνοι γραμμαὶ τῆς μορφῆς των καὶ χρυσὸς οἱ βόστρυχοί των, καὶ μαργαρίται οἱ ὀδόντες καὶ κοράλλια τὰ χείλη των;
Ἀλλὰ μέγιστον θέλγητρον περιβάλλει αὐτὰς τὸ ὅτι εὐωδιῶσιν εἰσέτι οἰκογένειαν· τὸ ῥαπτικὸν κατάστημα δὲν ἀφαιρεῖ ἀπ’ αὐτῶν τὸ σπιτικόν, τὸ νοικοκυρέϊκον ἐκεῖνο ἦθος τὸ κοσμοῦν τὰς κόρας τῶν οἰκογενειῶν. Δὲν ἔχουσι τὸ προπετὲς τοῦ βλέμματος καὶ τῆς γλώσσης, τῆς ἀναβολῆς καὶ τῶν κινήσεων τῶν ἀλλαχοῦ ῥαπτριῶν. Ὁμοιάζουσι πρὸς μαθητρίας
